Παιχνίδια της Ιστορίας: ο λόρδος Βύρων και η 21η Απριλίου

Η 19η Απριλίου, ημέρα φιλελληνισμού με αφορμή την ημερομηνία θανάτου του ποιητή και αγωνιστή της ελευθερίας των Ελλήνων λόρδου Βύρωνα, τιμάται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Από τα περίεργα που κρύβει η Ιστορία είναι ότι δύο προσπάθειες που έγιναν με πρωτοβουλία των Βρετανών στο παρελθόν για την απόδοση τιμής στη μνήμη του συνέπεσαν χρονικά με δύο κορυφαία και δραματικά γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας. Η πρώτη, όταν ο εφημέριος του κοινοτικού ναού Μαρίας της Μαγδαληνής της κωμόπολης Χάκναλ, όπου βρίσκεται το μαυσωλείο της οικογένειάς του, σε γαιοκτησία την οποία ξεπούλησε υπέρ του ελληνικού αγώνα ο Βύρων, απευθύνθηκε στον έλληνα πρέσβη Δ. Νικολαρεΐζη για να ζητήσει οικονομική αρωγή του ελληνικού κράτους, με σκοπό τη συντήρηση του νεκρικού μνημείου όπου κειτόταν ακόμα μέσα σε πορφυρά βελούδα η σορός του ποιητή ανάμεσα σε 26 άλλα φέρετρα της οικογένειας. Ο πρέσβης κινητοποιείται αμέσως, ενημερώνει το ΥΠΕΞ και τους έλληνες εφοπλιστές στο Σίτι. Η προσπάθεια όμως τελικά ναυαγεί, έχουν συγκεντρωθεί μόλις 500 λίρες, κι αυτές από έλληνες εφοπλιστές, γιατί το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, που οδήγησε σε ακύρωση τελετών προς τιμήν του στο Μεσολόγγι παρουσία βρετανών επισήμων, δεν επιθυμεί κουβέντα για τον ποιητή του στίχου «I dreamd’d that Greece might still be free». O πρέσβης αντικαθίσταται την ίδια χρονιά από τον εγκάθετο των Απριλιανών, στρατιωτικό Ιωάννη Σορόκο, το όνομα του οποίου για μήνες συζητιόταν στους ελληνικούς κύκλους του Λονδίνου όταν για να διορθώσει τα πράγματα εξαιτίας της στάσης της χούντας πήγε την επόμενη χρονιά να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του Βύρωνα στο Λονδίνο. Την ώρα που πλησίαζε, ένας ηθοποιός του National Theatre μετά τη δημοσιότητα που είχε λάβει το ζήτημα, ντυμένος με ρούχα εποχής που δανείστηκε από το βεστιάριο του θεάτρου και με βαμμένο χαλκοπράσινο το πρόσωπό του για να μοιάζει με του νεκρού ήρωα, πετάχτηκε πίσω από ένα δέντρο κραυγάζοντας μπροστά στις κάμερες «Είμαι ο Βύρων και δεν δέχομαι στεφάνια από αυτούς που στέρησαν από τον λαό την ελευθερία για την οποία εγώ έδωσα τη ζωή μου!», υποχρεώνοντάς τον σε άτακτη φυγή. Τέτοιο χουνέρι θα το θυμόταν σε όλη του τη ζωή ο εγκάθετος…