Για μια ανθρώπινη συμπολιτεία

Δεν είμαι γυναίκα. Ούτε άντρας. Δεν μιλώ σαν γυναίκα ή άντρας. Δεν κολακεύομαι ούτε επιβραβεύομαι ούτε προσβάλλομαι ούτε αδικούμαι σαν γυναίκα ή άντρας. Είμαι πολίτης, μέλος μιας κοινωνίας ανθρώπων του 21^ου αιώνα.

Μη μου θυμώνετε παρακαλώ: δεν φταίω εγώ, έτσι είμαι φτιαγμένη. Ισως από τους γονείς μου, ίσως από τα βιβλία που διάβασα ή δεν διάβασα, ίσως από κάποιο κυτταρικό πείσμα. Προσπάθησα, αλλά δεν κατάφερα να σκεφτώ ή να πράξω σαν γυναίκα ή άντρας γιατί ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει αυτό - ή τι δεν σημαίνει. Ορια υπήρξαν, και προσβολές, και αδικίες, αλλά δεν έβλεπα γένος σε αυτές: μόνον όσα δεν επιτρέπονται σε κανέναν άνθρωπο από κανέναν άνθρωπο, μόνον όσα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν.

Η προστασία των ανηλίκων και των εξαρτημένων από κάθε μορφή εξουσίας ήταν και παραμένει η πρωταρχική κι επιτακτική ανάγκη. Πιστεύω στον νόμο και στα χωρίς άρθρα άρθρα του (στον ποινικό και αστικό μας κώδικα οι παρανομίες, τα εγκλήματα και οι τιμωρίες τους δεν είναι γένους αρσενικού ή θηλυκού) και στην ανάγκη του εμβολιασμού μας με οδυνηρές αλήθειες - τις αλήθειες που μεταφέρουν τα αντισώματα που κατανικούν τον φόβο και τις σιωπές, ώστε να μπορεί να λειτουργεί ο νόμος. Σέβομαι και θαυμάζω το θάρρος που χρειάζεται για να ειπωθούν αυτές οι αλήθειες. Ομως πιστεύω και στη διάκριση των εξουσιών: δεν είμαστε δικαστές, γιατί υπάρχουν δικαστές. Με τρομάζει η τηλεοπτική πορνογραφία της κλειδαρότρυπας και οι δημόσιες δίκες και καταδίκες.

Δεν είμαι άντρας, γυναίκα, ομοφυλόφιλη, ετεροφυλόφιλη, ή ό,τι άλλο. Είμαι κοινωνός μιας ανθρώπινης συμπολιτείας. Και πιστεύω ότι μόνον όταν θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με την αυτοπεποίθηση και την εσωτερική θωράκιση του ατόμου που γνωρίζει και σέβεται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, τις δικές του και των γύρω του, θα μπορέσουμε να κοιταχτούμε σαν αυτό που θέλουμε να είμαστε: συμμέτοχοι μιας κοινωνίας δικαίου.

Η Καρολίνα Μέρμηγκα είναι συγγραφέας