Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από κομμάτια, όπως το «Be my baby» των Ronettes θα κρυβόταν ένας μουσικός παραγωγός με ψυχική διαταραχή, που έφτασε να καταδικαστεί για φόνο το 2009; Αυτή ήταν η αυτοκαταστροφική αντίφαση που, ως ένα σημείο, συμπυκνώνει τη ζωή και τη διαδρομή του Φιλ Σπέκτορ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών, χτυπημένος από τον κορωνοϊό, στη φυλακή όπου εξέτιε ποινή για τον φόνο της ηθοποιού Λάνα Κλάρκσον. Είχε προλάβει να χαρακτηριστεί ιδιοφυΐα, «τρελάρας», «ανυπόφορος», επιδραστικός, πρωτοπόρος. Στην κληρονομιά του σίγουρα ανήκει το περίφημο «Τείχος της Μουσικής», μια προσέγγιση για τον ήχο του ροκ 'ν' ρολ, που βασιζόταν σε μια βαγκνερική σύλληψη. Για να το πετύχει, ο Σπέκτορ είχε συγκεντρώσει μεγάλες ομάδες μουσικών για τα ορχηστρικά μέρη πολλαπλασιάζοντας τα όργανα που έπαιζαν μαζί για να παραγάγουν πιο «γεμάτο» ήχο. Αλλοι πάλι στέκονται σε μια από τις πολλές «επιστροφές» που επιχειρούσε κάθε τόσο, όταν έβγαινε από την αυτοαπομόνωση: το «Let it be» των Beatles το 1969, που είχαν απορρίψει άλλοι παραγωγοί. Ζητήσαμε από τον ραδιοφωνικό παραγωγό και «γνώστη» Γιάννη Πετρίδη να θυμηθεί την εποχή που πρωτοάκουσε τον ήχο, ο οποίος αργότερα έμελλε να συνδεθεί με το όνομα του Φιλ Σπέκτορ.
«Ηταν 1961-62. Η εποχή, δηλαδή, που στην Ελλάδα άκουγα μετά μανίας Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη. Για να το πω αλλιώς, η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν νέο που του άρεσε η μουσική, ο κινηματογράφος και το θέατρο ήταν οι παραστάσεις της εποχής, όπως το "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε", η "Οδός Ονείρων", "Το τραγούδι του νεκρού αδελφού", η "Ομορφη Πόλη". Παράλληλα ο μόνος τρόπος για να μάθω τις εξελίξεις στην ξένη μουσική, ήταν το Δεύτερο Πρόγραμμα και κυρίως ο Αμερικάνικος σταθμός στο "Ελληνικό". Από το Δεύτερο είχα τα ακούσματα από τον απόηχο της δεκαετίας του 1950. Βασικά, όμως, ενημέρωση για τα λίγα που ψάχναμε τότε και αυτό που συνέβαινε πραγματικά στη μουσική ήταν ο "Αμερικάνικος". Εκεί λοιπόν μια μέρα, πρωτοάκουσα το "He's a Rebel" από τις "The Crystals" και έπαθα ένα μικρό σοκ στο πρώτο άκουσμα του τραγουδιού. Ηταν ένας ήχος τον οποίο δεν είχα ακούσει ποτέ πριν. Και το ίδιο σοκ με κυρίευσε λίγους μήνες αργότερα, ακούγοντας από το "Ράδιο Λουξεμβούργο", τα πρώτα τραγούδια των Beatles.
Τότε δεν είχαμε καμία πληροφόρηση, ούτε υπήρχε κάποιος να μου αναλύσει τι ήταν αυτός ο πρωτόγνωρος ήχος των Crystals. Ούτε τι είναι ο παραγωγός ήξερα. Απλώς ο Dj του "Αμερικάνικου" έλεγε ότι ήταν ένας από το συγκρότημα των "Teddy Bears". Και στους επόμενους μήνες, έσκασαν σαν βόμβες, και άλλες συγκλονιστικές ηχογραφήσεις του Phil Spector, όπως "Then he kissed me" (Chrystalls), "Be my baby", "Baby I love you" (Ronettes), "You've lost that loving feeling" (The Righteous Brothers) και άλλα.
Ημουν τυχερός που μου άρεσε η μουσική και μεγάλωνα τότε, παρακολουθώντας στη γέννησή της, την ελληνική και ξένη πρωτοπορία. Δεν χρειάζεται να πω εγώ για την ιδιοφυΐα του Phil Spector, διαβάσατε αυτές τις μέρες, αρκετές αναλύσεις για αυτόν. Θεωρώ ότι ο Phil Spector, αυτή τη συγκεκριμένη του εποχή, μεταξύ 1958 - 1966, πραγματοποίησε μία από τις σπουδαιότερες προσφορές που έγιναν ποτέ από έναν "μουσικάνθρωπο" στην εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής. Ρωτήστε καλύτερα τους Beatles, τους BeachBoys, τον Bruce Springsteen και εκατοντάδες άλλους.
Το μόνο που πρέπει να υπενθυμίσω είναι οι φράσεις που περιέγραψαν τον ήχο του Phil Spector λίγο αργότερα: "τρίλεπτα επικά μελοδράματα, μικρές συμφωνίες για παιδιά"».
Ο Γιάννης Πετρίδης βρίσκεται καθημερινά στο πρώτο πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (16.00 - 17.00) και στο apotis4stis5.com
