Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Είναι μια αιώνια εμπειρία το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος που ασκεί εξουσία τείνει στο να κάνει κατάχρηση αυτής της εξουσίας. Βαδίζει μέχρι εκεί που βρίσκει όρια. Ποιος θα το έλεγε! Η αρετή η ίδια έχει ανάγκη από όρια. Για να μην μπορούν να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας, πρέπει με τη διάταξη των πολιτικών πραγμάτων, η εξουσία να περιορίζει την εξουσία»: Χρόνια ολόκληρα επαναλάμβανε ο Ολιβιέ Ντιαμέλ, ένας από τους πιο γνωστούς πολιτικούς επιστήμονες και συνταγματολόγους της Γαλλίας, αυτές τις φράσεις από «Το Πνεύμα των Νόμων», του Μοντεσκιέ, στους φοιτητές του στη Sciences Po του Παρισιού. Κανείς δεν εφάρμοσε όμως το απόφθεγμα στον ίδιο. Κι ας γνώριζε το μισό Παρίσι, τουλάχιστον από το 2008, ή έστω από το 2011, τις καταγγελίες πως κακοποιούσε σεξουαλικά για δύο τουλάχιστον χρόνια τον θετό του γιο, αρχής γενομένης όταν εκείνος ήταν 13 χρόνων.
«Είστε τα παιδιά μου, και ακόμα καλύτερα» επαναλάμβανε ο Ολιβιέ Ντιαμέλ στα τρία παιδιά που είχε αποκτήσει η σύζυγός του, η ακαδημαϊκός Εβελίν Πιζιέ, από τον πρώτο της γάμο με τον Μπερνάρ Κουσνέρ, τον συνιδρυτή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και των Γιατρών του Κόσμου - και μετέπειτα υπουργό. Ερωτεύτηκε τη μητέρα τους όταν ο μεγαλύτερος, ο Ζουλιάν, ήταν 13 χρόνων και τα δίδυμα, η Καμίγ και ο «Βικτόρ», μόλις οκτώ. Ανέπτυξε μαζί τους μια σχέση στενή, σχέση πραγματικού πατέρα. Περνούσαν πάντα τα καλοκαίρια μέσα στην ανεμελιά και την ελευθεριότητα στο εξοχικό του στο Σαναρί-σιρ-Μερ, μαζί με πολλούς φίλους του ζεύγους, πολλά «παιδιά» του γαλλικού Μάη, όλοι τους παριζιάνοι διανοούμενοι. Ωσπου, το 1988, η αυτοκτονία της μητέρας της βύθισε την Εβελίν Πιζιέ στον αλκοολισμό. Τότε ξεκίνησαν οι νυχτερινές επισκέψεις του Ντυαμέλ στο δωμάτιο του «Βικτόρ». «Ολοι το κάνουν αυτό» τον διαβεβαίωνε. Μερικούς μήνες αργότερα, ο «Βικτόρ» τα ομολόγησε όλα στην αδελφή του, την όρκισε όμως να μην πει τίποτα, τόσο ντρεπόταν.
Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια, και να θελήσει ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, ο Ζουλιάν, να στείλει τα δικά του παιδιά στο Σαναρί-συρ-Μερ, για να αποφασίσει ο «Βικτόρ», υπό την πίεση της αδελφής του, να αποκαλύψει τι είχε συμβεί στη μητέρα τους. Εκείνη αρχικά σοκαρίστηκε, κατόπιν βρήκε ένα σωρό δικαιολογίες προκειμένου να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της: η αδελφή της, ωστόσο, η ηθοποιός Μαρί-Φρανς Πιζιέ, έγινε έξαλλη όταν το έμαθε και άρχισε να το λέει παντού. Μικρό το κακό. Οι περισσότεροι φίλοι του ζεύγους ψέλλισαν κάτι του τύπου «ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε;» και τίμησαν την ομερτά σαν σισιλιάνοι μαφιόζοι. Το ίδιο έκαναν και όσοι πληροφορήθηκαν τα γεγονότα από τον Μπερνάρ Κουσνέρ: ο «Βικτόρ» τού μίλησε το 2011 κι εκείνος ήθελε αρχικά να «σπάσει τα μούτρα» του Ντιαμέλ, σεβάστηκε τελικά την επιθυμία του γιου του και δεν το έκανε, μαζί με τη σύζυγό του, ωστόσο, τη δημοσιογράφο Κριστίν Οκράν, μιλούσαν όπου στέκονταν για «αυτόν τον αλήτη» τον Ολιβιέ Ντιαμέλ. Και τι με αυτό;
Χρειάστηκε να πεθάνει η Εβελίν Πιζιέ, το 2017, για να αρχίσει να αποτυπώνει στο χαρτί η κόρη της, η Καμίγ, όσα δεν άντεχε να καταγγείλει δημοσίως ο δίδυμος αδελφός της, και να φτάσει ο Ιανουάριος του 2021, για να κυκλοφορήσει το βιβλίο της, «La Familia Grande», για να αρχίσει να μαθαίνει και επισήμως η Γαλλία πόσο πολλοί γνώριζαν, και επέτρεπαν εντούτοις σε αυτόν τον παλιό ευρωβουλευτή των Σοσιαλιστών να διατηρεί όλα του τα αξιώματα, όλη του την εξουσία. Γιατί, μπορεί το #MeToo να έλυσε τις γλώσσες στη Γαλλία ήδη από το 2017, αντίθετα με ό,τι συνέβη στη βαθιά συντηρητική Ελλάδα, το ταμπού της αιμομιξίας ωστόσο παρέμεινε πανίσχυρο - και ας δείχνουν οι έρευνες πως ένας στους 10 Γάλλους έχει πέσει θύμα της.
Η εισαγγελία του Παρισιού έχει ξεκινήσει έρευνα εις βάρος του Ντιαμέλ για βιασμό και κακοποίηση ανηλίκου, παρότι τα γεγονότα έχουν πια παραγραφεί. Ο ίδιος εγκατέλειψε όλα τα πόστα του, μεταξύ άλλων την προεδρία του Εθνικού Ιδρύματος Κοινωνικών Επιστημών (FNSP) και της επίλεκτης λέσχης Le Siècle καθώς και τις εκπομπές του σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Ο γαλλικός Τύπος ανακοινώνει καθημερινά νέες παραιτήσεις, ανθρώπων που δηλώνουν «προδομένοι» από τον Ντιαμέλ αλλά βαρύνονται και οι ίδιοι με την υποψία συμμετοχής στην ομερτά. Ο γάλλος φιλόσοφος Αλέν Φινκελκρότ απολύθηκε από σχολιαστής του τηλεοπτικού δικτύου LCI γιατί υπερασπίστηκε τον Ντιαμέλ, ανερωτώμενος αν υπήρξε «συναίνεση» και «κάποια μορφή αμοιβαιότητας». Και από το Σαββατοκύριακο, χάρη σε μία πρωτοβουλία της οργάνωσης #NousToutes, δεκάδες χιλιάδες Γάλλοι καταφεύγουν στο Τwitter, χρησιμοποιώντας το hashtag #metooinceste, προκειμένου να αφηγηθούν δημοσίως την κακοποίηση που υπέστησαν όταν ήταν 5, 8 ή 13 χρόνων, από τον πατέρα, τον παππού, τον αδελφό, τον θείο ή τον ξάδελφό τους.
Αυτό συμβαίνει όταν σπάνε τα ταμπού και λύνονται οι γλώσσες: είναι άγριο, αλλά λυτρωτικό. Τιμή και σεβασμός μόνο σε όσους τολμάνε πρώτοι να το κάνουν, είτε λέγονται Καμίγ Κουσνέρ, είτε Σοφία Μπεκατώρου.
