Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Κάθε άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι/ κι η δόξα του όλη φευγαλέα σαν το αγρολούλουδο...». Ο Γιοχάνες Μπραμς συμπεριέλαβε τους στίχους από τον «Ησαΐα» της Παλαιάς Διαθήκης στο δικό του «Γερμανικό Ρέκβιεμ», την περίοδο που διέμεινε στο Μπάντεν Μπάντεν. Εγραφε σε μια σοφίτα τρία επί τέσσερα, με πιάνο, λαβομάνο και στενάχωρη οροφή, αναζητώντας διέξοδο στις δυτικές πλαγιές του Μέλανα Δρυμού, που περικυκλώνει τη γερμανική λουτρόπολη. «Είναι ό,τι καλύτερο έχω βρει» έγραφε για την πρωτεύουσα του γερμανικού καλοκαιριού το 1865. «Βρίσκεται πάνω σ' ένα λόφο, κοιτάζει τα βουνά και τους δρόμους από το Λίχτενταλ».
Η αναστοχαστική διάθεση δεν ταιριάζει σε όλες τις εποχές και, κυρίως, σε όλα τα φορμά. Ο Νικόλαος Μακρόπουλος έφτασε στο δικό του Μπάντεν Μπάντεν μέσω ενός ονειρικού ρομαντισμού της μιας ανάρτησης. Γιατί, αλήθεια, η τελευταία δεν έμεινε στον ψηφιακό αντιδραστήρα όπου «γεννήθηκε»; Γιατί προκάλεσε τόσο ντόρο, εφάμιλλο με εκείνον της Αλεξίας Εβερτ και της Κατερίνας Γκαγκάκη, παλιότερα; Είναι οι παρατηρητές ηθικολόγοι ή το θέαμα στον Δήμο Αθηναίων προσφέρεται; Από μία άποψη, η μόστρα με την Aston Martin δεν πρόσφερε τίποτε περισσότερο στη βιτρίνα του timeline από το καθημερινό της γυάλισμα. Λίγη αυτοαναφορικότητα παραπάνω δεν θα έβλαπτε κανέναν. Λίγο ξόδεμα μέσα στην πανδημική αβεβαιότητα θα περνούσε στα τυφλά. Αλλά ο αντιδήμαρχος υπέπεσε στο πλέον ολέθριο σφάλμα για παίκτη του πολιτικού reality: το λάθος timing. Η ανάρτηση ήταν ο απόλυτος αναχρονισμός. Ο Μακρόπουλος ανέβασε έναν παλιό εαυτό του, τότε που η ίδια απύλωτη επιπολαιότητα θα περνούσε πιθανότατα απαρατήρητη. Θύμισε πώς έμοιαζαν οι φιγούρες του θιάσου ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν η επιθυμία πότιζε με ουίσκι τη μεταπολιτευτική μας ευμάρεια και καβάλαγε τα ντάτσουν της μεγάλης φυγής - ας πούμε, τις «Αστον Μάρτιν του Κάμπου». Ο αντιδήμαρχος ξύπνησε τραυματικές αναμνήσεις περί «ξεβλαχέματος» σε μια περίοδο που η αυτοσυγκράτηση είναι το ελάχιστο κοινό αίτημα απέναντι στην ψυχρή καταμέτρηση. Αυτό που πριν από έναν χρόνο θα αντανακλούσε στο καπό της Αστον Μάρτιν σαν επιχρυσωμένος εξιμπισιονισμός, σήμερα τυφλώνει σαν αμοραλιστική νιρβάνα. Και η συναισθηματική παλινδρόμηση στον Μέλανα Δρυμό ακούγεται σαν αυτοεξαίρεση από την έκτακτη ανάγκη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. Το κρούσμα θα έμενε μοναδικό μέσα στην εφήμερη γραφικότητα, αν δεν είχαν προηγηθεί οι φωτογραφίες από τα γενέθλια του Δημήτρη Βερβεσού. Εν μέσω καραντίνας το κινεζικό delivery και οι γυροβολιές πάνω στα χαλιά απέκτησαν διαστάσεις που σαρώνουν οποιεσδήποτε αντιστάσεις για την αφέλεια της ιδιωτικής στιγμής. Δεν είναι ηθικολογία: είναι τα μέτρα και σταθμά που έθεσαν από πριν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της δημόσιας σφαίρας. Οταν αντιδήμαρχοι, πρόεδροι, πολιτευτές και βουλευτές χρησιμοποιούσαν την «ατομική ευθύνη» σαν ένα πουκάμισο αδειανό, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορούσε να καταντήσει ρετάλι. Οι ίδιοι διόγκωσαν κάποτε στον δημόσιο λόγο τη διάκριση για το νόμιμο και το ηθικό αποσκοπώντας κυρίως στην εξουδετέρωση των αντιπάλων. Είναι η ίδια διάκριση που αυτεπιστρέφεται καταργώντας τα κομματικά στεγανά. Προφανώς ο Μακρόπουλος δεν προκάλεσε ανήκεστο βλάβη στην επικοινωνιακή πανοπλία του δημάρχου Αθηναίων με την ενθύμηση του cocooning. Υπενθύμισε, ωστόσο, με άδοξο τρόπο πόσο ευάλωτη είναι η «αυλή» - οποιαδήποτε «αυλή» - από λοχαγούς κάθε είδους. Και προκάλεσε εκείνη τη ρωγμή που ενίοτε ερμηνεύει μελλοντική διάβρωση του συστήματος. Εδωσε τροφή στους αρνητές του κοινωνικού συμβολαίου: «όχι, οι πολιτικοί δεν είναι από εμάς, για εμάς και σαν εμάς». Στο πρώτο lapsus αποκαλύπτουν τον γυμνό εαυτό τους. Είναι πλούσιοι με προβιά, που προσποιούνται τους ομοιοπαθούντες.
Την ίδια στιγμή δεν είναι αδιάφορο ότι παρατηρείται μία άγρα φωτογραφιών που θα παίξουν τον ρόλο ντοκουμέντου στην αποκαθήλωση της πρωθυπουργικής εικόνας. «Οπως ο Μακρόπουλος, έτσι κι ο Μητσοτάκης» ξιφουλκεί η γαλαρία. Η αντιπολίτευση θεωρεί πως ανακάλυψε στον «μακροπουλισμό» τον δούρειο ίππο. Τον μηχανισμό με τον οποίο θα μπορούσε να ισοφαρίσει τη «στραβή» στο κότερο με τα πούρα. Επιστρέφει έτσι σε ένα βασικό αξίωμα του απολιτικού λόγου: «όλοι είναι ίδιοι». Ολοι οι πολιτικοί είναι, υπό δεδομένες συνθήκες, Μακρόπουλοι, όπως αυτός που ξεφεύγει πλέον από το κάδρο της ανάρτησής του για να περιφέρεται σαν αποπομπαίο τρόπαιο. «Zουν αλλιώς. Ζουν αλλού. Είναι στον κόσμο τους» επιγράφεται το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο διαχωρίζει τη φυλή των κυβερνητικών από τον άλλο πολιτικό βιότοπο. Η κατάχρηση αυτής της υπόδειξης δείχνει τα όρια και την απειλή για το σύνολο της πολιτικής τάξης. Το παιχνίδι των αναρτήσεων μπορεί να εκπυρσοκροτήσει στα χέρια της τοξικότητας. Οταν, για παράδειγμα, η τελευταία κατασκευάζει μια πραγματικότητα με ιδεολογικό μοντάζ στα πίξελ. Οταν αναζητά εναγωνίως το επόμενο φωτογραφικό στιγμιότυπο για να το ρίξει στον ανεμιστήρα. Φέιγ βολάν για όσους αγαπούν να απαξιώνουν τους πολιτικούς απ' όπου κι αν προέρχονται. Οταν, για παράδειγμα, η Κατερίνα Νοτοπούλου αναλαμβάνει να γράψει αντικυβερνητικό μανιφέστο με μαχλέπι και κακουλέ.
