Η απόπειρα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να εμφανιστεί ως βασικός εκπρόσωπος του μουσουλμανικού κόσμου και να ηγηθεί μιας πολιτικής «τζιχάντ» πρωτίστως απέναντι στη Δύση, δεν αιφνιδιάζει. Ούτε την Αθήνα, ούτε τις Βρυξέλλες, ούτε την Ουάσιγκτον. Μια ανάλογη απόπειρα είχε συμβεί και την περίοδο της σύγκρουσης της Αγκυρας με το Ριάντ, με αφορμή τον διαμελισμό του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασίγκι στο αραβικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης. Ο Ερντογάν είχε κρίνει τότε ότι βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει κατά της «αμερικανόδουλης» Σαουδικής Αραβίας, ανοίγοντας παράλληλα ακόμη μεγαλύτερους διαύλους με το Κατάρ. Νωρίτερα, εμφανιζόμενος ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και μιας ανεξάρτητης Παλαιστίνης, είχε δημιουργήσει πολεμικό σκηνικό με το Ισραήλ, στηρίζοντας τους τούρκους ακτιβιστές που έφθασαν στα ανοικτά της Γάζας. Πάλι κατέφυγε σε έναν πόλεμο θρησκειών, στο όνομα των «αδικημένων» μουσουλμάνων από τους ιμπεριαλιστές. Το ίδιο έργο σηκώνει και σήμερα, στρέφοντας πλέον τα πυρά του κατά της Ευρώπης και φθάνοντας μέχρι τις Σταυροφορίες για να προσεγγίσει τους απανταχού μουσουλμάνους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή