Οσο οι μέρες περνάνε, τα κρούσματα αυξάνονται. Και όσο αυξάνονται τα κρούσματα, αυξάνονται και τα μέτρα. Μαζί τους μεγαλώνει ο φόβος. Η μελαγχολία. Ο προβληματισμός για το τι μέρα θα ξημερώσει, τι θα μας επιφυλάξει, πόσο θα επηρεάσει την – δήθεν – καθημερινότητά μας. Ο κορωνοϊός εξαπλώνεται με μεγαλύτερο ρυθμό από κάθε άλλη φορά και ο κόσμος κρατάει την ανάσα του για τον χειμώνα.

Μαζί με τον κορωνοϊό εξαπλώνεται και η μελαγχολία. Στο καφέ, στο φαγητό, στον δρόμο, στη βόλτα. Ολοι με μάσκες, όλοι με μάτια που σκορπούν προβληματισμό, όλοι φοβισμένοι και αρνητικοί στο να πλησιάσουν και να αγκαλιάσουν ακόμα και τους πολύ δικούς τους ανθρώπους. Ο αθλητισμός; Ζει κι εκείνος τις πιο δύσκολες και πιο μελαγχολικές μέρες του.

Οι περισσότερες αθλητικές ειδήσεις έχουν να κάνουν με κρούσματα. Με αναβολές αγώνων και με κλειστά γήπεδα. Στη Λιθουανία, που βλέπαμε κόσμο, επιτρέπουν πλέον μέχρι 300 άτομα. Ο Παναθηναϊκός που θα ταξίδευε χθες στη Μόσχα δεν θα παίξει τελικά με τη Ζενίτ λόγω του κρούσματος που υπήρξε. Ξημέρωσε Πέμπτη και δεν ξέρουμε ακόμα πόσα και ποια ματς θα γίνουν το Σαββατοκύριακο στη Superleague.

Ξεχάσαμε τι είναι οι τακτικές, τα πικ εν ρολ, το 4-2-3-1 και μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά το υγειονομικό πρωτάθλημα κάθε λίγκας, κάθε αθλήματος, κάθε χώρας. Από τον επαγγελματικό μέχρι τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Δυστυχώς ετούτο που παρακολουθούμε πια δεν είναι ένας κανονικός αθλητισμός. Είναι ένας μελαγχολικός και σίγουρα εντελώς ασυνήθιστος αθλητισμός. Ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο, μπάσκετ με παιχνίδια που αναβάλλονται, μικρά σπορ που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει και αν ο κορωνοϊός θα τους επιτρέψει να μπουν στο γήπεδο και μέχρι πότε θα συμβεί αυτό. Μια «βαριά» ατμόσφαιρα που σε κάνει να αναπολείς τις στιγμές που έχουν παρέλθει. Με την ελπίδα το εμβόλιο να έρθει σύντομα και να φέρει πίσω τον αθλητισμό όπως πραγματικά τον γνωρίζαμε.