Τα πολύ παλιά τα χρόνια, κατά την άγρια μαρξιστική μας εφηβεία, μια από τις αγαπημένες μας λυρικές εκφράσεις ήταν το «νερό στον μύλο της αντίδρασης». Δεδομένου ότι τα συντριπτικά περισσότερα από τα παιδιά στις παρέες μας ήταν «παιδιά της πόλης» – της μεγαλούπολης, για την ακρίβεια -, δεν είχαμε σαφή εικόνα γύρω από το πώς ακριβώς λειτουργεί ένας παραδοσιακός μύλος, αλλά επικρατούσε γενικώς η αίσθηση ότι το νερό είναι απαραίτητο για τη λειτουργία του· αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, δεν ήταν ένας κοινός μύλος, αλλά ένας «μύλος της αντίδρασης», το να ρίχνουμε νερό στον συγκεκριμένο μύλο δεν ήταν κάτι που θα άρεσε στον θείο Μαρξ, στον θείο Λένιν και στο υπόλοιπο συγγενολόι. Ως «αντίδραση» και ως «αντιδραστικούς» ορίζαμε τις ιδέες και τους φορείς των ιδεών που δεν συμφωνούσαν με τις δικές μας ιδέες. Απλοϊκές αντιλήψεις και, μολονότι δεν το ξέραμε τότε, εν δυνάμει ολέθριες, παρά (ή, μάλλον, εξαιτίας) την απλοϊκότητά τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή