Φοβάμαι μην κολλήσω κάποιον

Δεκέμβριος του 2017. Η χρόνια που κατάλαβα ότι δεν είμαι άτρωτη. Ο πιο αγαπημένος φίλος μου, ούτε 35, ένα χαρούμενο, γερό πλάσμα, νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό με λέμφωμα. Η πιο αγαπημένη φίλη μου κάνει θεραπεία για καρκίνο του μαστού. Είμαστε ένα στατιστικό λάθος. Το να είμαι υγιής δεν είναι πια προσωπικό, είναι αναγκαία συνθήκη για να μην τους βάζω σε κίνδυνο. Ξαφνικά ανεβάζω πυρετό, κάνω βήχα κακό, δύσπνοια άσχημη. Καταλήγω στο νοσοκομείο κι αρχίζει το σίριαλ του παραλόγου. Επί έναν μήνα έχουν πέσει πάνω μου ο πνευμονολόγος μου (αν διαβάζει, να ξέρει ότι τον αγαπώ) με τη συνδρομή λοιμωξιολόγων και προσπαθούν να βρουν τι σόι μυστήριο πράγμα είναι αυτό που μου διαλύει τον οργανισμό. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν υγρό σαν παλαβά και το λοιμωξιογόνο μού «τρώει» τα λευκώματα, τις πρωτεΐνες, από το αίμα. Κάθε πρωί ξεκινάει με μια ακτινογραφία και μετά παρακεντήσεις, αναπνευστήρες, άπειρα, μα άπειρα, φάρμακα μπας και κάτι πιάσει, καθημερινή αλλαγή καθετήρων μέχρι να ξεμείνω από φλέβες, μια πνευμονοσκόπηση και φυσιοθεραπεία, ώσπου μια μέρα απέκτησα ως αξεσουάρ κι έναν χοντρό σωλήνα που μπήκε στον πνεύμονά μου για παροχέτευση του υγρού. Εχει μείνει ακόμη λίγο από το σημάδι στο πλευρό μου, το κοιτάω καμιά φορά για να μην ξεχνιέμαι. Οταν βγήκα από το νοσοκομείο ο φίλος μου ήταν ακόμη στον Ευαγγελισμό, ανοσοκατεσταλμένος. Φοβόμουν να τον δω. Λίγο καιρό μετά τον χάσαμε. Με το πένθος με πήρε η μαύρη μπάλα. Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού και κρίσεις ενός αυτοάνοσου που μου προκαλεί βασανιστικούς ιλίγγους. Από τότε μου έχει γίνει βίωμα ότι η ευαλωτότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία, δεν φαίνεται με το γυμνό μάτι, συχνά δεν την αναγνωρίζει ούτε ο άμεσα ενδιαφερόμενος.

Σε αυτή την πανδημία, περισσότερο κι από το να αρρωστήσω, μου φαίνεται τρομερή η σκέψη ότι μπορεί να κολλήσω κάποιον που είναι πιο ευάλωτος κι από μένα. Οσοι λένε ότι είναι παραμύθι ο κορωνοϊός με τρομάζουν πολύ. Θα ήταν η ζωή πιο ανέμελη αν κι εγώ είχα τη βεβαιότητά τους; Σίγουρα. Αλλά προσέχω, κάνω σκληρή καραντίνα μήνες τώρα, φοράω μάσκα, γιατί τα πράγματα πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα και, όχι, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να το παλεύεις.