Με ένα ειρωνικό χαμόγελο διαβάζω και ακούω όσα λέγονται για τα πανηγύρια και την ανάγκη να απαγορευτούν, όπως τόσες άλλες δημόσιες εκδηλώσεις και γιορτές, λόγω της πανδημίας. Δεν ξέρω, αν όλοι όσοι μιλάμε ή γράφουμε στις μέρες μας αντιλαμβανόμαστε, π.χ. μια γλωσσική ταυτότητα που αναφέρεται στην πανδημία και στα πανηγύρια. Και τα δύο, αυτονόητα, ομιλούν και αναφέρονται στο παν, στην ολότητα, σε μια ανθρώπινη ευρεία ομάδα, χωρίς άλλα πρόσημα: οικονομικά, μορφωτικά, ηθικά, επαγγελματικά. Η Πανδημία, αρρώστια που αναφέρεται αδιακρίτως στο σύνολο του Δήμου (τι εξαίσια περιπέτεια εννοιολογική έχει, στη γλώσσα μας τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά στην έννοια του Δήμου; Δημοκρατία, δημιουργία, δημοσιότητα, δημοφιλία, δημοπρασία, δημαρχία κ.τ.λ.). Και η Πανήγυρις είναι μια δημόσια, πάλι αταξική, γιορτή και, συνάμα, αγορά λαού και προϊόντων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή