Ζούμε με την πανδημία τόσους μήνες κι όμως είναι απορίας άξιο πώς συνεχίζουμε να θυμώνουμε με τους πολίτες που δεν τηρούν μέτρα ασφαλείας και να αστυνομεύουμε τον καθένα ατομικά όταν τελικά, δυστυχώς, ο τόνος για τη συμπεριφορά στον δημόσιο χώρο δίνεται από αυτούς που δίνεται πάντα: από τα ΜΜΕ, από τους αιρετούς, από την ίδια την πολιτεία. Δεν είμαστε οι μόνοι που το ζούμε έτσι, άλλωστε. Για το φαινόμενο αυτό γράφει στο «The Atlantic» η Τες Ουίλκινσον Ράιαν, μια καθηγήτρια Ψυχολογίας και Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, που ειδικεύεται σε κάτι που μοιάζει αρκετά πρωτότυπο, τις εφαρμογές της μελέτης της συμπεριφοράς στο πεδίο του δικαίου. Εξηγεί, λοιπόν, ότι υποθετικά σενάρια διαχείρισης μιας πανδημίας έχουν χρησιμοποιηθεί σε πειράματα μελέτης συμπεριφορών στο παρελθόν, με σκοπό να φανεί με ποια διαδικασία σκέψης λαμβάνουν αποφάσεις οι άνθρωποι σε πολύπλοκα σενάρια. Τα συμπεράσματα έχουν ενδιαφέρον. Οσο πιο πολύπλοκη είναι μια πρόκληση, ένα πρόβλημα, τόσο πιο συγκεκριμένη καθοδήγηση χρειάζεται κάποιος για λάβει υπεύθυνα απόφαση για αυτό. Η επιστήμη της συμπεριφοράς εξηγεί, σύμφωνα με την αρθρογράφο, γιατί ο κάθε άνθρωπος που εκεί έξω δεν τηρεί τα μέτρα έχει μια εξήγηση γι’ αυτό και γιατί μπορεί να πιστεύει όντως ότι προστατεύεται επαρκώς. Εχει δείξει επίσης ότι οι άνθρωποι γίνονται πιο ανέμελοι απέναντι στους φυσικούς κινδύνους από ό,τι σε όσους οφείλονται σε ανευθυνότητα. Γι’ αυτό, λένε οι ερευνητές, πολλοί «βολεύτηκαν» στη σκέψη ότι οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονταν κατά βάση σε υποκείμενα νοσήματα. Οπως επίσης ότι σοκάρει περισσότερο ένας θάνατος σε σχέση με μηδέν θανάτους παρά 110.000 θάνατοι σε σχέση με 100.000, γι’ αυτό απευαισθητοποιούμαστε όσο περνάει ο καιρός και το μέτρημα των νεκρών στις ειδήσεις συνεχίζεται, ενώ οι πρώτοι φόβισαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ