Αρένες και μαγαζάκια

Θα μπορούσε να είναι ένα προσωπικό πείραμα. Να κλείσει κανείς τ’ αφτιά του στην κασέτα ή τα μάτια του μπροστά στα εικονικά τιμολόγια. Και να εστιάσει με επιλεκτική ακοή στο background. Στον περιβάλλοντα ήχο του 2016, τότε που η πρώτη φορά Αριστερά ξεκινούσε για να πείσει εχθρούς και φίλους ότι διαθέτει την υπεροπλία του ηθικού πλεονεκτήματος. Τότε που ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς παραχωρούσε «αποκλειστική συνέντευξη» στην ΕΡΤ – ουάου, που θα ‘λεγε και μια ψυχή – για να κατακεραυνώσει το Κάμελοτ των τηλεοπτικών αδειών. Ενιωθε ότι είχε την Ιστορία – και τον Πάνο Καμμένο – με το μέρος του, ήταν ο αντ’ αυτού και ως νεοφώτιστος θάμπωνε τα πλήθη μοιράζοντας το πόρισμα απ’ το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας σαν κομματικό προσπέκτους. Αλλά ο νόμος προέκυψε αντισυνταγματικός με τη σφραγίδα του Συμβουλίου της Επικρατείας και η Αριστερά έπρεπε να επιστρέψει στα αντισυστημικά στερεότυπα που την εξέθρεψαν. Η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη δήλωνε ότι το ΣτΕ είναι «το ίδιο δικαστήριο που έκρινε συνταγματικά τα Μνημόνια, το PSI, το μαύρο στην ΕΡΤ». Με άλλα λόγια, όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.