Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ενας ακόμη αποσπασματικός νόμος ψηφίστηκε για την παιδεία και πήρε ΦΕΚ (Ν. 4692/2020) και θα ήθελα να κάνω ορισμένες επιλεκτικές παρατηρήσεις (γιατί φοβάμαι ότι έγινε πολλή συζήτηση για το τίποτε).
1Κριτική του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας υποστήριξε ένθερμα ότι με το επίμαχο νομοσχέδιο απαξιώνεται η δημόσια (και δωρεάν) εκπαίδευση υπέρ των ιδιωτικών σχολείων.
Ωστόσο, ο ίδιος στέλνει τα μικρά του παιδιά σε ένα πανάκριβο ιδιωτικό δημοτικό και αναρωτιέται κανείς πόση αξιοπιστία είναι δυνατό να έχει ο θεσμικός λόγος ενός αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (όταν ο ίδιος δεν εμπιστεύεται τη δημόσια εκπαίδευση για τα παιδιά του).
Υπό αυτή την έννοια ορθά υποστήριζε ο Τζορτζ Οργουελ από παλιά ότι κανείς δεν επιθυμεί τελικά την «κατάργηση των ταξικών διακρίσεων», γιατί αυτό συνεπάγεται και «την κατάργηση ενός μέρους του εαυτού μας... ή των συνηθειών μας» («Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν»).
Και ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι δεν επιθυμεί «να καταργήσει ένα μέρος του εαυτού του».
2Εισαγωγή των αγγλικών στα νηπιαγωγεία. Επίσης, πολλή κριτική ασκήθηκε στην πρόβλεψη του ανωτέρω νόμου για τη δυνατότητα πιλοτικής εισαγωγής στα νηπιαγωγεία της αγγλικής γλώσσας (σε προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης).
Δεν κατανοώ ειλικρινά το επιχείρημα περί «ακύρωσης της παιδικής ανεμελιάς» ή ακύρωσης του αναλυτικού προγράμματος στα νηπιαγωγεία. Γιατί; Γιατί όπως υποστήριζε και ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ, «η γλώσσα είναι η κατοικία του είναι».
Επομένως, γιατί να μην παίρνει ένα νήπιο «πρώιμες παραστάσεις» για μια γλώσσα η οποία μιλιέται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; Και μάλιστα την ώρα που παίζει «δημιουργικά παιχνίδια»;
3 Χαρακτηρισμός της διαγωγής του μαθητή στο απολυτήριο. Ωστόσο, διαφωνώ πλήρως με την αναγραφή της διαγωγής του μαθητή στο απολυτήριο (εάν είναι «κοσμία» κ.λπ.). Γιατί; Γιατί σε μια κοινωνία υπάρχουν εντελώς ανταγωνιστικές αντιλήψεις για το τι είναι «ευτυχία», «δικαιοσύνη», «καλή διαγωγή» κ.λπ.
Και αυτή την άποψη ενστερνίζονταν και ο Καντ και ο αμερικανός φιλόσοφος του Δικαίου Τζον Ρολς.
Και υπό την έννοια τούτη τίθεται ένα εκρηκτικό ερώτημα: Ποιος θα καθορίζει άραγε τι είναι η κοσμιοτάτη διαγωγή; Το κράτος, ο διευθυντής του σχολείου ή η υπουργός Παιδείας;
Και γιατί να «στιγματίζεται» το μέλλον ενός νέου από ένα αμφίσημο μέγεθος το οποίο δεν συσχετίζεται με την εκπαιδευτική του απόδοση;
Το συμπέρασμα; Υπάρχουν και θετικές και αρνητικές προβλέψεις στον νόμο που ψηφίστηκε για την παιδεία, ο οποίος πάντως δεν έχει «στρατηγικό όραμα».
Και κάτι τελευταίο: Και αυτός ο νόμος χαρακτηρίζεται από ένα απίστευτο και απαράδεκτο «πατερναλιστικό πνεύμα», αφού η υπουργός Παιδείας και το κράτος μπορούν να παρεμβαίνουν από τα πάνω σε όλη τη ροή της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Ο Γρηγόρης Καλφέλης (Kalfelis@Law.auth.gr) είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ