Η καταπραϋντική ειλικρίνεια ενός διάσημου καταθλιπτικού

Ο αμερικανός πρωταθλητής της κολύμβησης Μάικλ Φελπς είναι ο ορισμός του υπερανθρώπου. Νέος, όμορφος, δυνατός, γελαστός, πετυχημένος, λαμπερός και «άσπιλος», με μια όμορφη σύντροφο και τρία παιδιά, ένα θετικό πρότυπο διεθνώς, με 28 ολυμπιακά μετάλλια (τα 23 χρυσά) και προνομιούχος από τους καρπούς του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς που απαιτεί ο πρωταθλητισμός τέτοιου επιπέδου. Ο Μάικλ Φελπς, επίσης, έχει κατάθλιψη και αυτές τις μέρες, όπως εξήγησε, η πανδημία τον έχει ταλαιπωρήσει πάρα πολύ ψυχικά, όπως και όλους τους συνανθρώπους μας που έχουν (έχουμε, για να σας γράψω ειλικρινώς) κατάθλιψη, διαταραχές άγχους κ.λπ. Αυτό που κάνει την περίπτωσή του σημαντική είναι ότι είναι ένα πρότυπο ρώμης κι ευεξίας, που μιλάει πολύ ανοιχτά και σοβαρά για τη μάχη που δίνει, χωρίς να ωραιοποιεί ή να στολίζει τον λόγο του με διάφορες δήθεν εμψυχωτικές μπούρδες «αυτοβοήθειας», που πολύ συχνά λέγονται πολύ καλοπροαίρετα αλλά δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Το παράδειγμά του μάλιστα είναι άκρως διδακτικό, αφού αποδεικνύει πως δεν είναι κάτι που είναι «στο χέρι» του ασθενούς, μια ατομική του υπόθεση για να τη λύσει μόνος, δεν είναι κάτι που οφείλεται αποκλειστικά σε συνθήκες, αδυναμία χαρακτήρος ή κακές συνήθειες, δεν είναι κάτι που «φαίνεται», που οδηγεί «φυσικά» σε περιθωριοποίηση τον άνθρωπο ούτε και τον εμποδίζει να πετύχει. Οπως έχει πολλές φορές εξηγήσει, το γεγονός ότι μιλάει γι’ αυτό δεν σημαίνει ότι το κέρδισε κι αναδεικνύει πάντοτε την αξία της ιατρικής βοήθειας: «οι άνθρωποι που έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας το ξέρουν ότι δεν φεύγουν ποτέ. Εχεις καλές μέρες και κακές μέρες, δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού. Εχω δώσει τόσες συνεντεύξεις και το αφήγημα ήταν πάντοτε το ίδιο, ότι ο «ο Μαικλ Φελπς μίλησε για την κατάθλιψη, έκανε θεραπεία, κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς και τώρα είναι καλά». Εύχομαι η πραγματικότητα να ήταν αυτή».