[…] η δική μας γενιά, περνά σιγά σιγά ν’ αφήνει τα οριστικά ίχνη στο διάβα της, χωρίς να επιβάλλει την παρουσία της, τα κυρίαρχα ιδανικά της εγκαταλείποντας το στίβο έρμαιο στους λογής λογής χρεωκόπους και εν αμαρτίαις γηράσαντας ή σε νεώτερους φωνασκούς που «επαναστατούν», «οργίζονται» και κραυγάζουν χωρίς να υποπτεύονται το μοναδικό νόημα, το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον. Μανόλης Αναγνωστάκης: επίλογος στην Κριτική
Vidcast: Face2Face
