Ηταν πάντοτε εκεί. Πεσμένοι σε ένα βρώμικο στρώμα, μπροστά σε μεταμοντέρνα κτίρια τραπεζών και πολυεθνικών εταιρειών, σε πολυσύχναστους κεντρικούς δρόμους, ή σε στενά όπου το φως του ήλιου χάνεται νωρίς. Παρέμεναν εκεί, απαρατήρητοι ή αποδέκτες μιας συλλογικής δυσφορίας και αποστροφής. Αστεγοι, χρήστες ουσιών, απόκληροι και λοιποί περιθωριοποιημένοι από μια κοινωνία που αισθανόταν ασφαλής. Το ενδιαφέρον για την προστασία τους στις μέρες του κορωνοϊού, από κρατικούς και μη φορείς, δείχνει όψιμο και ανειλικρινές. Κυρίως επειδή αντιμετωπίζονται ως υγειονομική βόμβα που πρέπει να απενεργοποιηθεί. Η δική τους ζωή δεν μετράει ξαφνικά περισσότερο -είναι η προστασία των πολλών, τυχερών και αμόλυντων, που εξακολουθεί να προέχει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ