Στο τέλος μιας ανοιξιάτικης μπόρας, έρχεται η στιγμή που το φεγγάρι ξεπερνά τα σύννεφα και φτάνει στην απέναντι πλαγιά. Ρίχνει ασήμι στη θάλασσα. Τα αιγαιοπελαγίτικα σπίτια στέλνουν στον ουρανό αυτή την αντανάκλαση του άσπρου. Το χαλί του Ποσειδώνα είναι γαλαζοπράσινο όπως πάντα. Εκεί και οι θλιμμένες Παναγιές του Δεκαπενταύγουστου. Από τη Χοζοβιώτισσα που κόβει την ανάσα, μέχρι τη Χρυσολεόντισσα. Η προσμονή δίνει τη θέση της στην πραγματικότητα. Ολα κύλησαν αργά με έναν σαδιστικο τρόπο. Οταν ανοίξουμε τα μάτια, την ώρα που θα πετάξουμε αυτή τη μάσκα του πόνου, θα νιώσουμε ξανά να μας χαϊδεύει αυτό που τόσο έχουμε ανάγκη: το καλοκαίρι.