Ηταν μια κάποια ανακούφιση μέσα στην καραντίνα. Μόλις που άρχιζε η νύχτα, μια «ύποπτη» λάμψη στον ουρανό φέγγιζε δυνατά, δίνοντας το σινιάλο μιας αόρατης συντροφιάς. Ηταν η Αφροδίτη, με τη μορφή του Αποσπερίτη, πάντα φωτεινός τέτοια εποχή, πάντα εντυπωσιακός και λαμπυρίζων. Ηταν πάντα εκεί – φεγγοβόλος στη δύση – κάθε άνοιξη μέχρι νωρίς το καλοκαίρι, μα εγώ ήμουν ως τώρα αλλού. Κι έτσι πρώτη φορά τον είδα τις «μέρες του κορωνοϊού». Πρώτη φορά στο μπαλκόνι με μια απόκοσμη ερημιά, μια εκκωφαντική ησυχία στον δρόμο κάτω από το σπίτι. Κι έγινε εκείνος το μικρό μου ραντεβού κάθε σούρουπο, με τη γη που συνεχίζει να γυρίζει. Μάθημα ζωής από έναν πλανήτη: Πάντα, τελικά, αξίζει να σηκώνεις το βλέμμα ψηλά.