Οι εικόνες με τους ηλικιωμένους να σχηματίζουν ουρές έξω από τις τράπεζες είναι αποκαρδιωτικές. Δεν είναι όμως αποκαρδιωτικές για τους ίδιους, είναι για την κοινωνία στο σύνολό της. Η τρίτη ηλικία έχει ρυθμούς που δύσκολα αλλάζουν. Εχει αγωνίες που τη χαρακτηρίζουν χωρίς να αντιστοιχίζονται πάντα στη λογική και τους φόβους που προκαλούνται τόσο από τη βιολογική φθορά όσο και από το επικείμενο τέλος. Οι παππούδες, όπως θα λέγαμε, κάνουν πολλές φορές σαν μικρά παιδιά.

Είναι γι’ αυτό χρέος όλων των υπολοίπων να βοηθήσουν αυτή την κατηγορία των συμπολιτών μας στην καθημερινότητά τους. Παιδιά, άλλοι συγγενείς, γείτονες μπορούν να φανούν πολύτιμοι. Η κοπιώδης προσπάθεια που κάνουν οι ίδιοι δεν θα πρέπει να υπονομευτεί από εστίες συνωστισμού, για τις οποίες υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπούν σε υγειονομικές βόμβες. Η αρωγή στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας είναι και αυτή μέρος της συλλογικής προσπάθειας που πρέπει να καταβληθεί και καταβάλλεται από τη συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας.

Είναι και ένα λαμπρό δείγμα κοινωνικής αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη δεν αφορά μόνο την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας ή τις οργανωμένες δομές του κράτους. Αφορά και τον καθένα ξεχωριστά στο περιβάλλον του. Και είναι ευχής έργον να εκφράζεται στα μικρά και στα μεγάλα της καθημερινότητας από τους πιο δυνατούς προς τους πιο αδύναμους. Από τους υγιείς προς τους ασθενείς. Από τους οικονομικά εύρωστους στους πιο ευάλωτους. Και ασφαλώς από τους νέους στους ηλικιωμένους.