Ο τούρκος πρόεδρος έχει πολλούς εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας του. Και για να τους αντιμετωπίσει κάνει ό,τι κάνουν όλοι οι ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων: επιχειρεί να κατασκευάσει εχθρούς στο εξωτερικό. Αυτός θεωρεί πως είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να τιθασεύσει την κοινή γνώμη και να καταπνίξει το κύμα της δυσαρέσκειας που εκδηλώνεται στην τουρκική κοινωνία. Φτάνει έτσι στο σημείο να προκαλεί μια συνοριακή κρίση με τη χώρα μας και να χαρακτηρίζει ναζί τούς Ελληνες.

Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που ο τούρκος πρόεδρος χάνει το μέτρο. Αντίθετα, ο αποκαλούμενος και σουλτάνος βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση αμετροέπειας – αν όχι παραληρήματος. Το τελευταίο δείγμα αμετροέπειας ωστόσο εκδηλώνεται ενόψει της επικείμενης επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου στην Κωνσταντινούπολη. Και μάλλον δεν διέφυγε την προσοχή των συμβούλων τους το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας κατηγόρησε τη χώρα μας πως «κάνει ό,τι κάνει στα σύνορα εκ μέρους της Δύσης».

Αν όμως ο ένας στόχος του τούρκου προέδρου είναι αυτός της κατασκευής πολλών εχθρών, ο άλλος είναι η προσδοκία του οφέλους. Ο στόχος του Ερντογάν, με άλλα λόγια, είναι ένα παζάρι με την Ευρωπαϊκή Ενωση, από το οποίο θα επιχειρήσει να εμφανιστεί κερδισμένος. Αλλά το κέρδος στο οποίο προσβλέπει δεν θα μετρηθεί μόνο με όρους εσωτερικής προπαγάνδας. Ο τούρκος πρόεδρος προσβλέπει και σε οικονομικό όφελος από τη «ναζιστική Δύση». Και αυτό σημαίνει πως δεν είναι σε θέση ισχύος, αλλά αδυναμίας.