Βρήκα πραγματικά ενδιαφέρον το είδος των αντιδράσεων που προκάλεσε στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο η απόφαση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου ως υποψήφια Προέδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας μας. Σε μια χώρα συνηθισμένη να διχάζεται και για τα πλέον ασήμαντα, αυτήν τη φορά δεν υπήρχε η παραμικρή ένσταση για την επιλογή, κι αυτό φάνηκε και στην αντίδραση των κομμάτων μας, τουλάχιστον αυτών που δεν θεωρούν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ως ευκαιρία για διαφοροποίηση και μικροπολιτική. Η συναίνεση δεν είναι κάτι σπάνιο. Από όσο θυμάμαι, στις περισσότερες των περιπτώσεων η εκλογή ενός Προέδρου Δημοκρατίας υπήρξε συναινετική. Ολοένα και πιο σπάνια εκφράζονται σημαντικές διαφωνίες για τα πρόσωπα που επιλέγονται – πεδίο για αντιπαραθέσεις μπορεί να βρεθεί αλλού ευκολότερα. Ωστόσο η υπόδειξη ενός Προέδρου έχει πάντα τη σημασία της: στις πιο πολλές περιπτώσεις μαρτυρά ένα πολιτικό κριτήριο, που καθορίζει και ό,τι ακολουθεί την ίδια την υπόδειξη. Ο Μητσοτάκης με την επιλογή της Σακελλαροπούλου δείχνει ότι ο σκοπός του παραμένει μια διακυβέρνηση με προσανατολισμό στο σήμερα κι όχι στο χθες. Μια διακυβέρνηση μοντέρνα κι όχι πολιτικάντικη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή