«Εμείς», είπε ο Πάνος Ρήγας ως ΣΥΡΙΖΑ, «δεν λέμε μόνο όχι στην αύξηση, αλλά λέμε ότι η θητεία θα πρέπει να μειωθεί. Η θητεία των νέων θα πρέπει να είναι τόσο σύντομη», συνέχισε, «ώστε απλώς να γνωρίζουν μερικά βασικά πράγματα για τον στρατό, χωρίς όμως να χάνουν μήνες από τη ζωή τους σε μια αντιπαραγωγική “εθνική” υποχρέωση». Εχει μια χρησιμότητα όμως τούτη η θητεία: Τους μαθαίνει την ελληνική γραφειοκρατία από τα μέσα.
Αλλοθι
Ο Νίκος Αλιβιζάτος έστειλε μια επιστολή γραμμένη σε σκληρό τόνο στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με αφορμή το Κουκάκι. Αναγνωρίζω ειλικρινά τα καλά κίνητρα του συνταγματολόγου, αλλά θα έπρεπε να ξέρει αυτό που έχει επισημάνει ένας αμερικανός κωμικός: «Επιτροπή: μια ομάδα ανθρώπων που από μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, αλλά σαν ομάδα μπορούν να αποφασίσουν ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει».
Αρμοδιότητες
Για τη Μαριέττα Γιαννάκου, «πρώην πρωθυπουργοί δεν έχουν καμιά δουλειά να γίνουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας». Γιατί, συνέχισε, «το σύστημά μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Ο πρωθυπουργός είναι το πανίσχυρο πρόσωπο. Είναι δυνατόν από το “πανίσχυρο πρόσωπο” να θέλει μετά να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς αρμοδιότητες;». Μεταξύ μας, εγώ φαντάζομαι έναν τέτοιο μεταξύ των ονομάτων που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό.
Συμβουλή
«Η επιλογή που έχει το Εργατικό Κόμμα είναι να ανανεωθεί ως σοβαρός, προοδευτικός, μη συντηρητικός διεκδικητής της εξουσίας στη βρετανική πολιτική ή να αποσυρθεί και, συν τω χρόνω, να αντικατασταθεί». Τάδε έφη Τόνι Μπλερ. Τη συμβουλή θα μπορούσε να τη δώσει και στους έλληνες κεντροαριστερούς και πιο συγκεκριμένα εξηγώντας τους τι πήγε στραβά στην «κατάληψη του Εργατικού Κόμματος από την Ακρα Αριστερά». Τι; «Εξελίχθηκε σε ένα εξιδανικευμένο κίνημα διαμαρτυρίας με καλτ απομεινάρια, απολύτως ανίκανο να γίνει αξιόπιστη κυβέρνηση».
