Το ματς στο Λονδίνο ήταν ολόκληρη η φετινή παρουσία του Ολυμπιακού στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, μαζεμένη σε ένα παιχνίδι. Με τα καλά του και τα στραβά του, με τα λάθη και τα σωστά του. Με εκείνα που τον έκαναν να τον θαυμάσουμε στα περισσότερα από τα παιχνίδια του, αλλά και όλα αυτά που τον έφεραν σε σημείο να έχει έναν βαθμό έπειτα από πέντε αγωνιστικές.
Αδικη η βαθμολογική του συγκομιδή. Για μια ομάδα που κοίταξε στα μάτια δύο φορές την περσινή φιναλίστ της διοργάνωσης, Τότεναμ, που για 45 λεπτά την κέρδιζε με χαρακτηριστική άνεση μέσα στο σπίτι της και που αν δεν ερχόταν το λάθος του Μεριά πιθανότατα να την είχε κερδίσει κιόλας και τώρα θα κάναμε διαφορετική κουβέντα.
Αυτά τα λάθη του Μεριά θα μείνουν ως κάποια από τα «τι θα γινόταν» αν είχε διώξει καλύτερα την μπάλα στο Βελιγράδι, τι θα γινόταν αν είχε σκοράρει στο ίδιο γήπεδο, τι θα γινόταν αν ήταν συγκεντρωμένος στη φάση του 45′ στο Λονδίνο. Σαφώς και δεν είναι θέμα μόνο του Μεριά ο αποκλεισμός από την επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ετσι κι αλλιώς, δύσκολα μπορείς να βρεις κάποιον που να ευθύνεται για έναν αποκλεισμό φυσιολογικό, όταν έγινε η κλήρωση, μα όχι και τόσο δίκαιο όσο τα ματς περνούσαν.
Ο φετινός Ολυμπιακός έκανε κάτι που δεν έχει κάνει σχεδόν καμία άλλη ελληνική ομάδα στο παρελθόν σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Επαιξε όλα τα ματς στα ίσια. Με εξαίρεση μονάχα αυτό στο Μόναχο, σε όλα τα υπόλοιπα μπήκε για να πάρει τη νίκη. Οχι την ισοπαλία, ούτε κάποια τιμητική ήττα, αλλά τους τρεις βαθμούς. Εκείνους που πια δεν φτάνει να τους διεκδικήσει, αλλά να τους κερδίσει απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Το ποδόσφαιρο στο τέλος σου δίνει αυτό που αξίζεις και ο Ολυμπιακός αξίζει – τουλάχιστον – να πάρει την τρίτη θέση.
