Ο αποκαλυπτικός μηχανισμός του μίσους

Υπάρχει στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν στις ΗΠΑ μια ομάδα υπό τον καθηγητή Κοινωνικής Ψυχολογίας Νουρ Κτέιλι που μελετάει εντατικά το φαινόμενο του απανθρωπισμού, της αντιμετώπισης ανθρώπων σαν να μην έχουν την ανθρώπινη ιδιότητα. Λένε λοιπόν ότι, πέραν της κοινωνικής διάστασης, το φαινόμενο προέρχεται από μια επιβιωτική δυνατότητα που διαθέτει ο εγκέφαλος, αυτή τού να κάνει γρήγορες συνάφειες. Για να το εξηγήσουν, μας το παρομοιάζουν με δύο λογισμικά. Οταν κάποιος βλέπει απέναντί του έναν άγνωστο, το λογισμικό Α τον κατηγοριοποιεί στα γρήγορα, από εμφανή χαρακτηριστικά, ταυτίζοντάς τον με ανθρώπους που αναγνωρίζει. Το λογισμικό Β ανατρέχει μετά σε μνήμες και εμπεδωμένες πεποιθήσεις και υποδεικνύει συμπεριφορά, π.χ. «δεν μου αρέσει η φάτσα του, ας κάτσω αλλού» ή «είναι ηλικιωμένη, ας τη βοηθήσω». Ο Κτέιλι σκέφτηκε να μεταχειριστεί αυτόν τον μηχανισμό, δείχνοντας μια επιστημονικά αβάσιμη σειρά σκίτσων που δείχνει υποτίθεται στάδια εξέλιξης του ανθρώπου, χωρίς να τους πει περί τίνος πρόκειται, και ζητώντας από λευκούς Αμερικανούς αρχικά να αντιστοιχίσουν σκίτσα με φυλές, ρωτώντας π.χ. ποιο σκίτσο απεικονίζει έναν Αραβα.