Τα κριτήρια με τα οποία κρίνουμε μια ταινία (ή, ένα άλλο έργο τέχνης) δεν οφείλουν να είναι ιδεολογικά, αλλά κατεξοχήν αισθητικά. Αλλιώς πέφτουμε στην υπεράσπιση του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», αλλά από την ανάποδη που είναι ακριβώς το ίδιο. Βέβαια υπάρχουν σκηνοθέτες που ποτέ δεν είχαν το τάλαντο να κάνουν σινεμά αισθητικών αξιώσεων, γι’ αυτό και προσέφυγαν στην ιδεολογία ώστε να έχουν την αποδοχή από την  κυρίαρχη τάση. Πούλησαν αυτό που ζητούσε η ιδεολογική αγορά (όπως ζητιέται ο κολιός τον Αύγουστο) και επιβραβεύτηκαν, μερικοί ακόμα και με Οσκαρ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή