«Η γυναίκα στην Ελλάδα είναι ένα τίποτα…»

Δύο πρόσφατα δημοσιεύματα διαβάζονται συνδυαστικά. Το πρώτο είναι ο Δείκτης Ισότητας των Φύλων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων (European Institute for Gender Equality, επίσημος φορέας της ΕΕ), όπου η Ελλάδα είναι τελευταία, λίγο πιο κάτω από την Ουγγαρία του Ορμπαν, που αρέσει τόσο σε κάποιους να τον επικαλούνται. Στην Ελλάδα οι γυναίκες, σε αντίθεση με άλλες χώρες, έχουν αρκετά ίση πρόσβαση στην υγεία (83,5) ενώ σκοράρουμε αρκετά καλά και στην ισότητα των μισθών (71,4). Εκεί που το σκορ βουλιάζει είναι σε όσα αφορούν τη γυναίκα ως κοινωνικό ον και ενεργό πολίτη. Στην ισότητα στην πρόσβαση στις θέσεις εξουσίας και σε κάτι που συνδέεται απόλυτα με το πρώτο, στο κατά πόσο έχει ελεύθερο χρόνο να διαθέσει σε οτιδήποτε που αφορά αποκλειστικά την προσωπική της εξέλιξη. Το δεύτερο δημοσίευμα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του συνδρομητικού ιστότοπου Inside Story, που μίλησε με Ελληνες που εργάζονται ως «καθαριστές του Facebook», δηλαδή ελέγχουν το περιεχόμενο για παραβίαση των κανόνων λειτουργίας και της νομοθεσίας. Τι χαρακτηρίζει, κατά την εμπειρία τους, το ελληνικό Facebook; Το μίσος κατά των μειονοτήτων, κατά των ομοφυλοφίλων και κατά των γυναικών. «Η γυναίκα στην Ελλάδα είναι ένα τίποτα», λέει ένας άνθρωπος που βιοπορίζεται διαβάζοντας τι γράφουν εκατομμύρια άνθρωποι, ένα τρομερό ομολογουμένως δείγμα. Οι έφηβοι ειδικά, κάνουν τρομερό bullying για τη σεξουαλικότητα και το σώμα των συνομηλίκων τους (μην ξεχνάμε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη). Αν η πολιτεία ενδιαφέρεται πράγματι για την υπογεννητικότητα, τις ίσες ευκαιρίες και για το φαινόμενο του bullying, και δεν ευαισθητοποιείται υποκριτικά κατά περίπτωση, πρέπει να το δει λίγο σοβαρά γιατί ούτε το υψωμένο δάκτυλο περί αριστείας ούτε τα επιδόματα γεννήσεων συνιστούν σοβαρή μακροπρόθεσμη πολιτική για τη στήριξη της γονεϊκότητας και της εργαζόμενης γυναίκας. Επιπλέον η παιδεία δεν μπορεί να συνεχίσει να αγνοεί τα ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας από το πρόγραμμά της όταν όλα δείχνουν ότι έχουμε πρόβλημα, γιατί υποτίθεται πως είναι δημόσια όχι απλώς για να είναι δωρεάν, αλλά γιατί η διάπλαση του πολίτη δεν μπορεί να αφήνεται στην τύχη του οικογενειακού περιβάλλοντος, της εκκλησίας ή όποιου άλλου θέλει να αποφασίζει. Εκτός αν θέλουμε περισσότερα παιδιά αλλά δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή για το σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν.