Τέτοιες μέρες νοσταλγώ το Μανχάταν και τον ΟΗΕ. Είναι οι πιο όμορφες, γεμάτες δράση, γλυκιά ευχαρίστηση, συνάμα και δημιουργική αγωνία μέρες για κάθε διπλωμάτη που υπηρετεί στην Αντιπροσωπεία στα Ηνωμένα Εθνη. Οταν έχεις τον ρόλο του οικοδεσπότη και δεν είσαι ένας από τους δεκάδες οι οποίοι ακολουθούν τον εκάστοτε εξ Αθηνών υψηλό επισκέπτη. Συχνά εν αγνοία του διεξάγεται ένας πρωτότυπος ανταγωνισμός. Ποιος θα είναι δίπλα στα έδρανα και στις συναντήσεις. Αν ο «Επισκέπτης» έχει αποτελεσματικό επιτελάρχη, τα ζητήματα λύνονται πριν καν φανούν. Αν όχι, το πρόβλημα συνεχίζεται ακόμη και στους προκατασκευασμένους θαλάμους (booths) των οκτώ τετραγωνικών στο κτίριο των Ηνωμένων Εθνών όπου γίνονται οι διμερείς συναντήσεις. Εχω ζήσει και τις δύο περιπτώσεις. Σου προκαλούν μόνιμους εχθρούς, σπανίως όμως μόνιμους φίλους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή