Για τα τελευταία 40 χρόνια τουλάχιστον, ο Περσικός Κόλπος υπήρξε μια περιοχή υψηλής γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής σημασίας, αλλά και υψηλότατης έντασης. Η περιφερειακή σταθερότητα στηριζόταν σε ένα τριπολικό σύστημα (Ιράν, Ιράκ και χώρες του Κόλπου με προεξάρχουσα τη Σαουδική Αραβία και εξισορροπητικό ρόλο των ΗΠΑ, που παρενέβαιναν όπου απαιτείτο). Η ιρανική επανάσταση του 1979, η ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ και η Καταιγίδα της Ερήμου, αλλά κυρίως η αμερικανική επίθεση κατά του Ιράκ το 2003, προκάλεσαν την κατάρρευση του περιφερειακού συστήματος ασφαλείας και την εντυπωσιακή αύξηση της ιρανικής επιρροής. Η προσπάθεια της διοίκησης Ομπάμα, με ισχυρή διεθνή υποστήριξη, για ανάσχεση του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης και σταδιακή ομαλοποίηση των αμερικανο-ιρανικών σχέσεων προκάλεσε την έντονη αντίδραση Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, το μεν λόγω αμφιβολιών για την ικανότητα της συμφωνίας JCPOA να αποτρέψει την πυρηνικοποίηση του Ιράν και η δε λόγω ανησυχιών για κεντρικό ιρανικό ρόλο στην περιοχή του Κόλπου, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, σε βάρος του Βασιλείου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ