Είναι λοιπόν γεγονός. Εκείνο που έμοιαζε απαγορευμένο όλα τα χρόνια που πέρασαν, καταγράφοντας ουκ ολίγες αποτυχημένες απόπειρες. Η φιλοδοξία ένας εκπρόσωπός μας να αγγίξει τα αστέρια του Τσάμπιονς Λιγκ, φτάνοντας ως εκεί από το δύσβατο μονοπάτι των «μη πρωταθλητών». Στο Τσάμπιονς Λιγκ που ακόμη και ο πρωταθλητής μας για να φτάσει ως τους ομίλους, προκριματικά δίνει τα τελευταία χρόνια. Και που όπως αποδείχθηκε και φέτος – με την αποτυχημένη απόπειρα του ΠΑΟΚ – ούτε αυτός μπορεί να νιώθει βέβαιος για το μέλλον του.
Εμοιαζε λοιπόν πως δεν θα γίνει ποτέ. Οταν δεν μπορείς να χωρέσεις τον πρωταθλητή σου στους ομίλους της κορυφαίας διοργάνωσης, πώς να έχεις την φιλοδοξία για τον δευτεραθλητή σου.
Εγινε όμως. Και το έκανε η ομάδα που διανύει την καλύτερη ευρωπαϊκή δεκαετία της ιστορίας της. Εκείνη που κράτησε τη σημαία μας όλα αυτά τα χρόνια, της απαξίωσης και του μαρασμού που έφερε και στο ποδόσφαιρο η μεγάλη οικονομική κρίση. Ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο Ολυμπιακός που δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Που σε αυτά τα χρόνια τα δύσκολα χάρισε σπουδαίες βραδιές κάτω από τα άστρα στο γήπεδο Καραϊσκάκης. Με νίκες αξέχαστες όπως αυτές με τη Γιουβέντους, την Ατλέτικο Μαδρίτης, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Αρσεναλ, την Ντόρτμουντ και την Μπενφίκα. Ο ίδιος Ολυμπιακός που τον Δεκέμβριο απέκλεισε κοτζάμ Μίλαν. Μια ομάδα που χαράζει τη δική της πορεία και επιμένει σε αυτή. Μια ομάδα που συνεχίζει τον πήχη να τον κρατά ψηλά. Το απέδειξε και αυτό το καλοκαίρι. Οχι μία, αλλά τρεις φορές. Σε ισάριθμες διαφορετικές αποστολές. Θα το αποδείξει και στη συνέχεια. Γιατί το ταξίδι όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά τώρα αρχίζει…
