Το άσυλο αποτελεί μία από τις πιο «ταλαιπωρημένες» έννοιες μεταπολιτευτικά. Θεσπίστηκε σε μια περίοδο που η δημοκρατική ομαλότητα είχε πλήρως επανέλθει και κατέληξε, εξαιτίας της ιδεολογικής του χρήσης από κόμματα αλλά και της ατολμίας που οι διοικήσεις των πανεπιστημίων συχνά επιδείκνυαν, να λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις ως εμπόδιο στον επιστημονικό και κοινωνικό διάλογο. Οι εικόνες και οι ιστορίες για το τι συμβαίνει σε αρκετά πανεπιστήμια είναι, λίγο-πολύ, γνωστές. Δεν μπορεί με πρόφαση το άσυλο και τον δυσλειτουργικό του χαρακτήρα να δημιουργούνται νησίδες ανομίας, ακόμα και αν κάποιοι βουλευτές πιστεύουν πως «το άσυλο καλύπτει πλημμεληματικού χαρακτήρα πράξεις». Το άσυλο λοιπόν αφορά – πρέπει να αφορά – ιδέες, τις ιδέες όμως, την επιστημονική έρευνα και την ελευθερία του λόγου δεν διανοείται καμιά κυβέρνηση να τις περιορίσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή