Η αποχώρηση του Νταμίρ Κάναντι δεν φέρνει στον Ατρόμητο μόνο τον προβληματισμό για την επόμενη μέρα στον πάγκο της ομάδας. Αλλά τον βάζει σε διαδικασία να σκεφτεί, να ψάξει και να βρει έναν προπονητή που θα συνεχίσει από εκεί που… σταμάτησε ο αυστριακός προπονητής. Που θα διατηρήσει τον Ατρόμητο σε ένα επίπεδο να ανταγωνίζεται τους μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας και να αρχίζει από θέση ισχύος για μια θέση στην πρώτη πεντάδα. Οπως συνέβη τα δύο προηγούμενα χρόνια.

Ο Ατρόμητος εδραιώθηκε στην πρώτη τετράδα χάρη στη σωστή οργάνωσή του ως σύλλογος και στην εξέλιξή του μέσα σε διάρκεια χρόνων. Μέσα από αυτή την οργάνωση κατάφερε να βρει τον Κάναντι, έναν προπονητή που έφερε μαζί του όλα εκείνα τα συστατικά τα οποία βοήθησαν την ομάδα του να νιώθει ισχυρή μέσα στο γήπεδο. Να πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε, σε οποιοδήποτε γήπεδο.

Κατάφερε και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό: να βγάλει από κάθε παίκτη ξεχωριστά τον καλύτερό του εαυτό. Να τους αναδείξει. Ο Ρισβάνης έφτασε να κληθεί στην εθνική ομάδα, ο Γιαννούλης επέστρεψε στον ΠΑΟΚ και έγινε πρωταθλητής, ο Κουλούρης αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στη χρονιά της ζωής του, ο Ουάρντα βγήκε MVP του περσινού πρωταθλήματος, ο Ούμπιντες είναι ακόμα πολύτιμος, παρά τα 37 του χρόνια. Θέλει και τύχη για να βρεις έναν προπονητή που θα εξελίξει τόσα πολλά μέσα σε δύο χρόνια και θα έχει και την ομάδα ανταγωνιστική.

Χρειάζεται και τύχη, εκτός από ικανότητα και γνώση, για να βρει ο Ατρόμητος τη… συνέχεια του Κάναντι. Αλλά οφείλει στη δουλειά που έγινε τα δύο τελευταία χρόνια να το εξαντλήσει όσο δεν πάει και να μειώσει όσο γίνεται το ρίσκο της επιλογής. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα… οικοδόμημα εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από την επιλογή του επόμενου προπονητή.