Μπορεί μια ενδεχόμενη εμπορική συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας να πλήξει τους παγκόσμιους επιχειρηματικούς κύκλους ή ακόμα και να φυτέψει τους σπόρους της επόμενης ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης; Αν η ενδεχόμενη συμφωνία – αν υποτεθεί ότι υπάρχει μία – αναγκάσει την Κίνα να συνεχίσει να εφαρμόζει το ξεπερασμένο, υπερβολικά άκαμπτο καθεστώς συναλλαγματικών ισοτιμιών, τότε η απάντηση μπορεί να είναι ναι.
Η ομάδα του Τραμπ φαίνεται να πιστεύει λανθασμένα ότι η Κίνα παρεμβαίνει για να κρατήσει το νόμισμά της αδύναμο, προκειμένου να προωθήσει τις εξαγωγές. Η άποψη ότι η Κίνα χειραγωγεί το νόμισμά της, υποβαθμίζει το γεγονός ότι η ρίζα της μεγάλης ανταγωνιστικότητας της Κίνας είναι από καιρό οι σχετικά χαμηλοί μισθοί της. Τα τελευταία χρόνια, οι πιέσεις για το γουάν είναι σε μεγάλο βαθμό προς τα κάτω και η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε με πολύ αυστηρότερους περιορισμούς στις εκροές κεφαλαίων. Οι κινεζικές Αρχές όχι μόνο δεν έθεσαν ανώτατο όριο στη συναλλαγματική ισοτιμία του κινεζικού νομίσματος, έχουν βάλει κατώτατο όριο, εν μέρει από τον φόβο ότι μια υπερβολικά ταχεία υποτίμηση θα οδηγούσε σε μαζική έξοδο κεφαλαίων.
Επίσης, εάν η αμερικανική αύξηση της κατανάλωσης είναι ισχυρή και η κυβέρνηση των ΗΠΑ «τρέχει» ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, η χώρα πρέπει να δανειστεί από κάπου. Και αν η Κίνα αναγκαστεί να μειώσει το διμερές εμπορικό πλεόνασμά της με την Αμερική, απλώς θα κάνει τα προϊόντα της να φαίνονται ότι προέρχονται από άλλη ασιατική χώρα, όπως το Βιετνάμ.
Πράγματι, το να συμμορφωθεί η Κίνα με συμβατικές παγκόσμιες εμπορικές πρακτικές είναι σημαντικό για ολόκληρο τον κόσμο. Οι πρόσφατες ομιλίες του κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ είναι ενθαρρυντικές από την άποψη αυτή. Αλλά αν μια τελική συμφωνία εμποδίσει την Κίνα να κερδίσει μεγαλύτερη αυτονομία νομισματικής πολιτικής, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα όταν φτάσει η επόμενη μεγάλη ασιατική ύφεση. Στην περίπτωση αυτή, οι αμερικανοί διαπραγματευτές θα έχουν επιδείξει τη διαπραγματευτική τους δύναμη, αλλά όχι τη σοφία τους.
Ο Κένεθ Ρογκόφ είναι καθηγητής Οικονομικών και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εχει διατελέσει επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το 2001 έως το 2003.
