Δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν πολιτικό να επικαλείται τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, να κρύβεται δηλαδή πίσω από την υπουργική του ιδιότητα προκειμένου να αποφεύγει τη λογοδοσία για πράξεις ή δηλώσεις που ουδεμία σχέση έχουν με τα υπουργικά του καθήκοντα. Γίνεται ακόμη πιο δυσάρεστο αυτό το κρυφτό από τη στιγμή που όλοι οι πολιτικοί, ακόμη και εκείνοι που επικαλούνται το άρθρο 87 του Συντάγματος, έχουν συμφωνήσει πως η συγκεκριμένη διάταξη πρέπει να καταργηθεί για λόγους ισονομίας.

Ξεπερνούν όμως τα όρια ακόμη και της πιο κυνικής κοροϊδίας εκείνοι οι πολιτικοί που αποφεύγουν τη δικαστική κρίση επικαλούμενοι την υπουργική τους ιδιότητα ενώ είναι περιώνυμοι για τη δικομανία τους. Τέτοιες και τόσο καταγέλαστες είναι οι περιπτώσεις του πρώην υπουργού Αμυνας και του αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Δύο πολιτικών που συνηθίζουν να λειτουργούν ως κατήγοροι στη δημόσια ζωή ή στα δικαστήρια, αλλά δεν τολμούν να αναλάβουν την ευθύνη λόγων και έργων.

Η στάση τους δεν μπορεί παρά να συγκριθεί με εκείνη του πρώην υπουργού Υγείας που ζήτησε την άρση της ασυλίας του προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του. Εκπροσωπεί άραγε εκείνος το παλιό διεφθαρμένο σύστημα και εκείνοι το νέο; Είναι το δικό του κόμμα, το Κίνημα Αλλαγής στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «φθαρμένο προϊόν του χθες», και είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που προσέφερε απόλυτη κάλυψη στα δυο αυτά πρόσωπα, η πολιτική δύναμη του αύριο; Θα ήταν για γέλια. Αλλά δυστυχώς είναι για κλάματα.