Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ο Αλέξης Τσίπρας με την πρώτη του εμφάνιση στις δημοτικές εκλογές του 2006 και στη συνέχεια με την εκλογή του στη θέση του προέδρου του Συνασπισμού (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ) το 2008 γέμισε με ελπίδα ένα κομμάτι της κοινωνίας που επιθυμούσε διακαώς την ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεκατρία χρόνια μετά, είναι Πρωθυπουργός της Ελλάδας και ηγείται της μακροβιότερης κυβέρνησης στη μνημονιακή εποχή.
Συνεπώς, θα περίμενε κανείς να έχει αφήσει το στίγμα της γενιάς του στα τέσσερα αυτά χρόνια που βρίσκεται στη διακυβέρνηση, όμως εκείνος προτιμάει να κραυγάζει ότι «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Εξάντλησε την επαναστικότητά του σε στυλιστικούς νεωτερισμούς όπως η εξαφάνιση της γραβάτας από το ημερήσιο dress code και πολιτεύτηκε με κύριο όχημα τον διχασμό. Οι βαρύγδουπες δηλώσεις (από το σκίσιμο των Μνημονίων μέχρι την απόλυτη εφαρμογή τους σε ακρίβεια κόμματος) όπως και τα αναρίθμητα ψεύδη μοιάζουν να έχουν γαλουχήσει την επόμενη γενιά όσων δραστηριοποιούνται στα κοινά και δημιουργούν σιγά σιγά μια νέα σχολή.
Το οξύμωρο είναι ότι ενώ ζούμε στην εποχή του Διαδικτύου και των κοινωνικών δικτύων και οτιδήποτε έχει πει κάποιος όχι μόνο καταγράφεται αλλά είναι προσπελάσιμο σε δευτερόλεπτα, οι κυβιστήσεις και οι θεαματικές μεταστροφές - μεταγραφές είναι πολύ συχνές παρά την ένταση (και το υβρεολόγιο) που έχει συνήθως προηγηθεί. Το αξιοσημείωτο είναι ότι κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να δικαιολογήσει τη στάση του αλλά οι περισσότεροι αρκούνται σε καταγγελίες για «δολοφονίες χαρακτήρων» μόλις κάποιος τούς υπενθυμίσει τι έλεγαν κι έγραφαν λίγο καιρό πριν. Οι συγκεκριμένες συμπεριφορές συμβάλλουν στη σταδιακή αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής και πριμοδοτούν το δόγμα «όλοι ίδιοι είναι» που αποτελεί σύνθημα της Χρυσής Αυγής.
Η μεγάλη εικόνα όμως είναι η εξής: σε μία Ελλάδα που γερνάει με γοργούς ρυθμούς, αδυνατεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το brain drain κι αγωνίζεται να βρει τη θέση της στη νέα πραγματικότητα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, αυτά τα καυτά θέματα σπανίως μπαίνουν στη δημόσια συζήτηση. Είναι εξοργιστικό ότι ειδικά οι νεότεροι πολιτικοί αντί να ασχολούνται με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας που είναι αλληλένδετο με το ασφαλιστικό και τη διαγενεακή δικαιοσύνη το μόνο τους μέλημα είναι η επανεκλογή τους με πρακτικές που θυμίζουν τούρκικο παζάρι διαγράφοντας μονοκοντυλιά 4 χρόνια σκληρής αντιπολίτευσης σε υψηλούς τόνους για μία διακρατική συμφωνία.
Αυτές οι μετατοπίσεις χωρίς (επί της ουσίας) προγραμματικές ή ιδεολογικές συγκλίσεις πέραν της απαξίωσης της πολιτικής αυτής καθεαυτής, σαμποτάρουν και την ίδια την ανανέωση. Πώς «να βγουν μπροστά» νεότερα στελέχη όταν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα (τα τελευταία 10 χρόνια) συγκεκριμένες συμπεριφορές έχουν τραυματίσει τόσο πολύ όχι μόνο την ειλικρίνεια των προθέσεων αλλά και την εικόνα μιας ολόκληρης γενιάς στα μάτια όλων των μεγαλύτερων;
Κλείνοντας κι επιστρέφοντας στο σημείο από όπου ξεκίνησα, το ηλικιακό κριτήριο δεν είναι από μόνο του πιστοποιητικό επιτυχίας ούτε αποδεικτικό προόδου. Οσο ρομαντικό ή κλισέ κι αν ακούγεται, οι ιδέες και τα επιχειρήματα δίνουν τον τόνο και γι' αυτό ας αφήσουμε πίσω μας σφραγίδες του προηγούμενου αιώνα που δεν έχουν καμία αναφορά στο σήμερα κι ας επικαιροποιήσουμε τον λόγο μας με προτάγματα για τη γενιά μας και τις επόμενες γενιές για να μη δημιουργείται η εντύπωση ότι ακόμα δίνουμε εξετάσεις στους μεγαλύτερους.
Ο Γιώργος Γιάνναρος είναι ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής
