Μπορεί να φαίνεται πομπώδης και βαρύγδουπος ο τίτλος, ελπίζουμε όμως να μας συγχωρεθεί στη συνέχεια, όταν καταλάβει κανείς ότι χρησιμοποιούμε εν πλήρει συνειδήσει τη λέξη «ευτυχία», ενώ κανονικά το ίδιο το θέμα θα δικαιολογούσε τη λέξη «δυστυχία». Επομένως μια δυστυχία που βιώνεται ως ευτυχία μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις ότι πραγματικά υπάρχει ευτυχία, αφού δεν είναι η χαρά και η περίσσεια αγαθών που σε κάνουν να τη συνειδητοποιείς, αλλά η στέρηση και το πρόβλημα. Μια παράσταση πολύ σύντομης διάρκειας που είδαμε τις προάλλες, φτιαγμένη από παιδιά με σύνδρομο Down, αυτισμό και νοητική υστέρηση, που την είχε οργανώσει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης, έφερε στην επιφάνεια μια πάγια πεποίθησή μας – μακάρι βέβαια να μην είχε χρειαστεί να την αποκτήσουμε χάρη σε μια πολύ σκληρή εμπειρία -, ότι η σωματική αναπηρία και όχι βέβαια η ψυχική, αφού ψυχικά ανάπηροι είμαστε όλοι, μπορεί να εξελιχθεί αν όχι σε μια ευλογία, τουλάχιστον σε μια βιώσιμη συνθήκη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή