Το σάουντρακ του διχασμού

Τα τελευταία δέκα χρόνια είναι μια λούπα. Ή μάλλον, όχι, είναι χειρότερα από λούπα αφού κάθε σκηνικό επαναλαμβάνεται με αυξανόμενη ένταση ή σαν μια αέναη αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Είχα δει κάποτε μια ταινία που η πρωταγωνίστρια είχε απώλεια άμεσης μνήμης, σαν να είχαν σταματήσει οι μνήμες της σε μια μέρα και από εκεί κι ύστερα κάθε μέρα που πέρναγε ήταν αναλώσιμη, το επόμενο πρωί την είχε ξεχάσει. Μου έρχεται στο μυαλό ως κάτι πολύ ελκυστικό. Γιατί μέσα στη λούπα αυτή την πατάμε οι μετριοπαθείς, που, όχι, δεν σημαίνει απολίτικοι ή χωρίς πάθη κι εμμονές. Αλλά τη χάσαμε κι αυτή την έννοια τελικά.