Ποντάροντας στη μνήμη του χρυσόψαρου

Εγένετο «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» λοιπόν ενόψει ευρωεκλογών. Αφού οι προσκλήσεις για «προοδευτικό μέτωπο εναντίον του νεοφιλελευθερισμού και της Ακροδεξιάς» δεν βρήκαν ανταπόκριση, η αλλαγή στην επικεφαλίδα του ψηφοδελτίου αρκεί για να πείσει;

Δυστυχώς για όσους ευαγγελίζονται τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματικότητα τους διαψεύδει μέρα με τη μέρα. Πριν ακόμα σχολιαστεί η αυτοαναγόρευσή του σε προοδευτική δύναμη, οι δηλώσεις Κυρίτση για «τις μολότοφ που δεν σκότωσαν κανέναν τα τελευταία 30 χρόνια» προσγειώνουν απότομα ακόμα και τον πιο καλόπιστο παρατηρητή. Πρόοδος με ανοχή στη βία δεν νοείται.

Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όντως τη δυνατότητα παρά τις αντιφάσεις του να λειτουργήσει ως ο κορμός ενός πραγματικά προοδευτικού πόλου στη χώρα. Τον Σεπτέμβριο του 2015, μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο, το δημοψήφισμα-παρωδία, τον επώδυνο συμβιβασμό με τους εταίρους και την αποχώρηση της ΛΑΕ υπήρχαν όντως οι προϋποθέσεις για μια προοδευτική διακυβέρνηση αν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το βήμα μπροστά και πρότεινε συγκυβέρνηση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι. Ομως προτίμησε να ανεβάσει τον Πάνο Καμμένο στην εξέδρα των πανηγυρισμών και αγκαλιασμένοι να συνεχίσουν ό,τι ξεκίνησαν τον Ιανουάριο. Τα τριάμισι χρόνια της κοινοβουλευτικής περιόδου που διανύουμε δεν ήταν γεμάτα εθνικές επιτυχίες ούτε προοδευτικές πολιτικές, όπως διάφοροι όψιμοι γεφυροποιοί μας τονίζουν υπενθυμίζοντάς μας να μην κάνουμε αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ βάσει του πρώτου εξαμήνου του 2015.

Συνεπώς όσοι καταφεύγουν στον ΣΥΡΙΖΑ για να επανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο έπειτα από τριάμισι χρόνια εκκωφαντικής αφωνίας ας έχουν υπόψιν τους το εξής: θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος του συνόλου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτής της περιόδου και όχι να αναλώνονται συνεχώς στη Συμφωνία των Πρεσπών ως την πανάκεια για κάθε «λάθος-παράλειψη από απειρία» όπως είναι η συνήθης διατύπωση που χρησιμοποιείται. Οι καταστροφικές ιδεοληπτικές πολιτικές στην Παιδεία που συνεχίζονται μέχρι σήμερα με μη αναστρέψιμα αποτελέσματα (όπως η επιχειρούμενη συγχώνευση όλων των ΤΕΙ με ΑΕΙ), οι επιθέσεις στη Δικαιοσύνη, στις Ανεξάρτητες Αρχές και σε κάθε θεσμικό αντίβαρο στην Κεντρική Εξουσία αλλά κυρίως η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης με συνεχείς καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν αποτελούν μετάλλια υπερηφάνειας για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός.

Προφανώς η επίκληση της προόδου από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προσχηματική κι αυτό φαίνεται από την ετερόκλητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που του διασφαλίζει τη δεδηλωμένη αυτή τη στιγμή. Το Μνημόνιο - αντιμνημόνιο εξαντλήθηκε στις πρώτες εκλογές του 2015, το νέο - παλιό εξασφάλισε τη νίκη τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς και το 2019 ενόψει πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν ένα νέο κατασκευασμένο δίπολο στα μέτρα του.

Συμπερασματικά, η στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ να μπει στη μάχη των ευρωεκλογών με έναν προοδευτικό μανδύα αποτελεί μονόδρομο, ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου ορισμένων που ξέχασαν τα 4 χρόνια συνεργασίας με τον Πάνο Καμμένο ενώ τα στελέχη του παραμένουν στο Υπουργικό Συμβούλιο, στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση κι ετοιμάζονται να συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτιά του. Αντιθέτως, είναι ανεξήγητη με πολιτικά επιχειρήματα η στάση όσων σπεύδουν να χαιρετίσουν και να ανταποκριθούν στο «προοδευτικό κάλεσμα» κρίνοντας 4 χρόνια διακυβέρνησης από μια διακρατική συμφωνία.

Θυμίζω όμως κλείνοντας ότι η προηγούμενη απόπειρα συσπείρωσης δυνάμεων ενόψει ευρωεκλογών κάτω από μία ομπρέλα προόδου, το σχήμα «ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική συνεργασία» δεν πήγε πολύ καλά το 2014...

ΥΓ: Οι πρόβες για τις μαθητικές παρελάσεις της 25ης Μαρτίου συνεχίζονται...

Ο Γιώργος Γιάνναρος είναι ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής