Απορία

Εντάξει, τα χρόνια της κρίσης έχουν σχεδόν γίνει κανόνας οι βουλευτές που αλλάζουν κόμμα όπως οι φασιονίστας αλλάζουν αξεσουάρ ανάλογα με τις τάσεις κάθε σεζόν. Ωστόσο, οι τελευταίες προσθήκες του Αλέξη Τσίπρα στο κυβερνητικό του σχήμα βρίσκονται μάλλον επέκεινα αυτού του κανόνα. Οπότε η απορία των ημερών είναι θεμιτή: Πώς αναλαμβάνεις συριζαϊκό χαρτοφυλάκιο – λίγο πρι από την πτώση μάλιστα – όταν έχεις τιτιβίσει όχι μια, αλλά πολλές φορές κριτικάροντας την κυβερνώσα αριστερά – σε ύφος «στην κυβέρνηση αξίζουν τρία Οσκαρ: της αποτυχίας, του τυχοδιωκτισμού και του διχασμού» και με εκφράσεις τύπου «Fake αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ»; Με ένα στυλ, δηλαδή, που επιτρέπει μέχρι και σε εκείνους που έδειξαν πριν από σένα τον δρόμο από τη Χαριλάου Τρικούπη προς την Κουμουνδούρου – σαν τον Παναγιώτη Κουρουμπλή – να νιώθουν άνετα να βγουν στα ερτζιανά προκειμένου να κατακρίνουν την πολιτική σου διαδρομή. Η εξήγηση είναι πιθανότατα ψυχαναλυτική και τη δίνουν συνάδελφοι του Θάνου Μωραΐτη, πολιτικοί, σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους.