Η Συμφωνία των Πρεσπών κυρώθηκε την Παρασκευή από την ελληνική Βουλή με 153 ψήφους. Το Ποτάμι κι εγώ προσωπικά είχαμε πάρει ήδη από τον Ιούνιο σαφή θέση υπέρ της αλλαγής σελίδας σε αυτό το κρίσιμο θέμα, στην παρούσα ευνοϊκή διεθνή συγκυρία. Ηταν άλλωστε στις θέσεις μας από το 2014 η επίλυση του ζητήματος με βάση την εθνική γραμμή (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes) και όταν έφτασε η ώρα του «διά ταύτα», δεν κάναμε μεταβολή «πατώντας» σε ανυπόστατες φοβίες. Χωρίς να εξιδανικεύουμε αλλά ούτε και να δαιμονοποιούμε τη Συμφωνία, τη θεωρήσαμε ευκαιρία και όχι απειλή.

Ευκαιρία να σπάσουμε το μονοπώλιο του ονόματος «Μακεδονία» που de facto είχε κατακτήσει η γειτονική μας χώρα διεθνώς. Ευκαιρία να παύσει οριστικά η παραχάραξη της Ιστορίας και αυτό θα αποτυπώνεται πλέον και στα σχολικά τους βιβλία βάζοντας σωστές βάσεις για τις επόμενες γενιές τους. Ευκαιρία να σταθεροποιηθεί η γειτονική χώρα με την Ευρωατλαντική προοπτική ώστε να μη γίνει προτεκτοράτο τρίτων χωρών ή να διαμελισθεί. Ευκαιρία να αναβαθμισθεί γεωπολιτικά η θέση της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή. Ευκαιρία να μπει οριστικά τέλος στα περί μειονοτήτων και αλυτρωτισμών τροποποιώντας τους και το Σύνταγμα. Και όλα αυτά κατανοώντας απόλυτα το συναισθηματικό φορτίο που δημιουργεί, ιδίως για τους Μακεδόνες μας.

Η ομιλία και η ψήφος μου στη Βουλή δεν εξέφραζε μόνο τα «πιστεύω» μου και το Ποτάμι. Εξέφραζε και τους χιλιάδες συμπολίτες μας από τον χώρο του Κέντρου, της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς που είναι θετικοί στη Συμφωνία και ταυτόχρονα αρνητικοί στη θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μία ιστορική απόφαση για τη χώρα, δεν θα μπορούσε το προοδευτικό φιλελεύθερο Κέντρο να «λιποψυχήσει», αφήνοντας τον ιστορικό του μέλλοντος να καταγράψει αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη μόνη υπεύθυνη, ορθολογική, ευρωπαϊκή φωνή στο θέμα. Και η ψήφος του Ποταμιού, νομίζω, έχει μεγαλύτερη «γενναιότητα» γιατί ψηφίσαμε χωρίς το «καρότο» της εξουσίας, με βάση μόνο αυτό που θεωρήσαμε πατριωτικά (με την έννοια του εθνικού συμφέροντος) σωστό.

Κάποιοι μίλησαν για «πρόθυμους» της Συμφωνίας. Εγώ ναι, ήμουν και είμαι πρόθυμος να βάλω αυτό που πιστεύω ως εθνικό συμφέρον πάνω από την όποια πολιτική μου επιβίωση. Θα ήταν εύκολο να πάμε «με το ρεύμα», ίσως να μας εξασφάλιζε κι ένα καλύτερο πολιτικό μέλλον, τώρα που τελειώνει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Στο Ποτάμι, αυτή η τολμηρή και συνεπής στάση τού στοίχισε. Μπορεί να έσωσε την τιμή του προοδευτικού φιλελεύθερου Κέντρου, αλλά έχασε την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, γιατί έτσι θέλησαν κάποιοι που εντάσσουν τα πάντα στο μικροπολιτικό παιχνίδι. Τη φωνή του όμως στη Βουλή δεν την έχασε και δεν θα τη χάσει, γιατί τα τέσσερα αυτά χρόνια έχει αποδείξει πόσο χρήσιμη και κρίσιμη είναι για τη χώρα.