Στις 11 Δεκεμβρίου, το Στρασβούργο, η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χτυπήθηκε στην καρδιά. Θυμάμαι τη συγκλονιστική βιαιότητα με την οποία η ευχάριστη ατμόσφαιρα του πολύχρωμου πλήθους που γέμιζε τους διαδρόμους της πιο διάσημης χριστουγεννιάτικης αγοράς παρέδωσε τη θέση της σε ζοφερές ώρες. Φανταστείτε τα κλειδαμπαρωμένα σπίτια, τα σβηστά φώτα, τις σειρήνες να χτυπάνε δυνατά, τον ήχο των ελικοπτέρων, τον περιορισμό των κινήσεων στη διάρκεια της καταδίωξης του δολοφόνου.

Πολύ γρήγορα, ωστόσο, μετά το σοκ του φόβου, μετά την τεράστια θλίψη μπροστά στη φρίκη των χαμένων ζωών και το διαλυμένο μέλλον των θυμάτων, το μεγάλο έλατο της κεντρικής πλατείας έλαμψε ξανά. Ο δήμαρχος, κύριος Roland Ries, ανακοίνωσε την επαναλειτουργία των σχολείων αλλά και της Christkindelsmärik (χριστουγεννιάτικης αγοράς του Στρασβούργου).

Αυτή η αγορά είναι κάτι περισσότερο από μια χριστιανική και εμπορική παράδοση. Επέζησε των πιο τραγικών στιγμών που πέρασε η Ευρώπη. Δύο φορές διέκοψε μόνο τη λειτουργία της από την αρχή της μακράς της ιστορίας, το 1570. Το Σάββατο μετά την επίθεση, οι ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες – συμπεριλαμβανομένων πολλών Ελλήνων! – επέστρεψαν μαζικά. Μια ισχυρή και αδιαμφισβήτητη απάντηση στη θανατηφόρα τρέλα. Στις 16 Δεκεμβρίου, η Πλατεία Kléber φιλοξένησε μια τελετή προς τιμήν των θυμάτων. Αντί του παραδοσιακού «λεπτού σιγής», προτίμησαν ένα «λεπτό θορύβου». Μπορεί τα μάτια των ανθρώπων να είναι ακόμα σκοτεινιασμένα, άλλα εκφράζουν από κοινού την αποφασιστικότητά τους να παραμείνουν ενωμένοι, με σεβασμό στις αξίες της εξωστρέφειας και της αλληλεγγύης της πόλης.

Ως Γάλλου από τη Μεσόγειο μου είχε κάνει εντύπωση, στα πρώτα μου βήματα στο Στρασβούργο, πριν από λίγα χρόνια, το υψηλό επίπεδο του πολιτισμού και της ευγένειας, αναμειγμένο με μια σοβαρή και εργατική διάθεση, τυπικό χαρακτηριστικό της Αλσατίας. Αυτός ο χαρακτήρας έλαμπε περισσότερο από ποτέ μέσα στο συλλογικό πένθος. Την παραμονή των Χριστουγέννων, στον δρόμο για το σπίτι μου, λίγα μέτρα μακριά από εκεί όπου ξεκίνησε η φρίκη, είδα περαστικούς από όλα τα κοινωνικά στρώματα να σταματούν για μια στιγμή μπροστά στα κεριά, τα λουλούδια και τα μηνύματα σεβασμού που αφέθηκαν μέσα σε φορτισμένο κλίμα.

Ανοίγω το παράθυρό μου: ένα απαλό φως φωτίζει την εκπληκτική πρόσοψη του καθεδρικού ναού, του οποίου η πρώτη πέτρα τοποθετήθηκε πριν από περισσότερα από χίλια χρόνια. Σκέφτομαι ότι μπορεί να στείλει ένα μήνυμα σοφίας και πολιτισμού: δεν υπάρχουν περίοδοι ατυχίας ή χρυσές εποχές, υπάρχει μόνο αυτό που κάνουμε. Και στις αρχές του 2019 το ευρωπαϊκό Στρασβούργο γνωρίζει καλά τις προκλήσεις και τους κινδύνους που δημιουργεί το μίσος. Ετσι, παρά το σοκ και τον πόνο, η πόλη θέλει να παραμείνει – όπως λέει το σύνθημά της – «europtimist». Και να διατηρήσει τον πιο πολύτιμο θησαυρό της: το «ζούμε μαζί».

Αφιερώνω αυτό το κείμενο στους Antonio Magalizzi, Kamal Nagchchband, Barto Pedre Orent-Niedzielski, Anupong Suebsamarn και Pascal Verdenne, οι οποίοι χάθηκαν στις 11 Δεκεμβρίου.

Ο  Ζουλιάν Σιαπόν-Λουκεζί είναι αντιδήμαρχος του Στρασβούργου.