Το ερώτημα δεν τίθεται μόνο από τις εμφανίσεις που έχουν αρχίσει και πυκνώνουν, τίθεται και από την επιμονή στο ίδιο αφήγημα: υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα νέο αντιμνημόνιο; Εχουν τη δύναμη ο Βαρουφάκης των «Ανίκητων ηττημένων» και της οίησης, η σκληρά εισαγγελική Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης των κίτρινων γιλέκων να προκαλέσουν με τους παφλασμούς τους ένα νέο κύμα όπως εκείνο που τους είχε φέρει μαζί με τον Τσίπρα στην εξουσία;

Τα σπρεντ είναι από μια άποψη με το μέρος τους. Το επιτόκιο δανεισμού ήταν χθες υψηλότερο από εκείνο που το 2010 είχε καταστήσει απαγορευτικό τον δανεισμό από τις αγορές και είχε αναγκάσει την κυβέρνηση Παπανδρέου να ζητήσει τη βοήθεια των εταίρων. Τα υπόλοιπα δεν είναι οικονομία αλλά πολιτική. Είναι η πολιτική του Τσίπρα που μόλις δύο μέρες νωρίτερα δήλωνε στη Βουλή ότι είναι μύθος ο ισχυρισμός πως η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει στις αγορές. Και είναι και η πολιτική του Βαρουφάκη, της Ζωής και του Λαφαζάνη που απέναντι σε έναν τέτοιο Τσίπρα επιχειρούν να καλύψουν το αντιμνημονιακό κενό που άφησε ο μεταμνημονιακός Τσίπρας. Είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται πάντα με τον τρόπο της. Ο τρόπος τώρα είναι η εναλλαγή ρόλων. Αν ο Βαρουφάκης, η Ζωή και ο Λαφαζάνης είναι οι αντιμνημονιακοί Τσίπρες, ο ίδιος ο Τσίπρας έχει κάτι από την καθησυχαστική μακαριότητα του Κώστα Καραμανλή την εποχή που διαβεβαίωνε πως η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη. Η συνέχεια είναι γνωστή – λίγους μήνες αργότερα η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε.

Η άνοδος των σπρεντ υπενθυμίζει ότι ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης παραμένει το ίδιο, αν όχι ακόμη περισσότερο, αδύναμος. Η επιμονή του Βαρουφάκη στο ίδιο αφήγημα, η Ζωή που θα έστηνε ευχαρίστως άλλες δέκα επιτροπές για το χρέος και ο Λαφαζάνης που έφτασε ώς το Παρίσι για να εκτονώσει τον αγωνιστικό του οίστρο αποδεικνύουν ότι οι ρολίστες ενός νέου αντιμνημονίου υπάρχουν. Στις πολλές εκλογές που έρχονται θα φανεί εάν κάποιος από αυτούς έχει τα φόντα του πρωταγωνιστή.