Οι αυθόρμητες διαδηλώσεις στο Παρίσι τον τελευταίο μήνα πραγματοποιούνται ακριβώς 50 χρόνια από τη μαζική εξέγερση του Μάη 1968. Ομως τα δύο γεγονότα δεν είναι συγκρίσιμα. Ο Μάης ήταν μια αναρχική εξέγερση φοιτητών και εργατών εναντίον της αυταρχικότητας του προέδρου Σαρλ ντε Γκολ. Τα σημερινά Κίτρινα Γιλέκα, αντίθετα, έχουν προκαλέσει μεγάλη πολιτική συζήτηση και γρήγορα εκφυλίσθηκαν σε όχλο. Κάτι που ξεκίνησε ως μια αξιοπρεπής διαμαρτυρία της μεσαίας τάξης εναντίον ενός νέου φόρου στα καύσιμα το οικειοποιήθηκαν επαγγελματίες εγκληματίες και εξτρεμιστές που τα βάζουν με τους μετανάστες, την ΕΕ, και τον πρόεδρο Μακρόν. «Το Παρίσι καίγεται», έλεγε περιχαρής ο Στιβ Μπάνον, πρώην συνεργάτης του προέδρου Τραμπ και συνοδοιπόρος της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν. Σύμφωνα με τον Μπάνον, «τα Κίτρινα Γιλέκα… είναι ακριβώς ο ίδιος τύπος ανθρώπων που εξέλεξαν τον Τραμπ… και που ψήφισαν υπέρ του Brexit».

Ακόμα χειρότερα, ο εξτρεμιστικός ακτιβισμός έχει ήδη εξαπλωθεί στο γειτονικό Βέλγιο και στην Ολλανδία, που τώρα απέκτησαν τα δικά τους κινήματα Κίτρινων Γιλέκων. Και στην Ιταλία, ο Ματέο Σαλβίνι, ο ξενοφοβικός υπουργός Εσωτερικών, χρησιμοποιεί τις φασαρίες για να επιτεθεί στην πολιτική του Μακρόν. Λες και η Ιταλία δεν χρειάζεται μεταρρυθμίσεις πολύ πιο απεγνωσμένα από εκείνες που ήδη προωθεί ο Μακρόν.

Το γεγονός ότι η Ακροδεξιά χρησιμοποιεί το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ως πλατφόρμα για να εκτοξεύσουν μίσος και ψέματα θα πρέπει να ανησυχήσει όλους τους Ευρωπαίους. Η Ακροδεξιά έχει επιτύχει να εκμεταλλεύεται τους φόβους των πολιτών για να υπονομεύσει παγκόσμιες λύσεις σε παγκόσμιες προκλήσεις όπως η μετανάστευση και η κλιματική αλλαγή. Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα αντικίνημα εναντίον της παραπληροφόρησης. Το πρώτο βήμα για να αναχαιτισθεί η λαϊκιστική, ευρωσκεπτικιστική πλημμυρίδα είναι να πούμε τις αλήθειες και να αναδείξουμε τα ψέματα. Ομως ας μην είμαστε αφελείς. Για να αντέξουν οι κοινωνίες μας την ακροδεξιά απειλή, απαιτούνται βαθιές μεταρρυθμίσεις. Για παράδειγμα, η ΕΕ θα πρέπει ριζικά να αλλάξει τον αδύναμο τρόπο με τον οποίο αντιδρά στις διεθνείς προκλήσεις. Πρέπει να κάνουμε την ΕΕ πολύ πιο δημοκρατική, διαφανή και αποτελεσματική. Για να το επιτύχουμε αυτό δεν χρειάζεται να επανεφεύρουμε τον τροχό. Χρειάζεται απλά να επιστρέψουμε στις ιδέες των ιδρυτών της Ευρώπης όπως ο Ζαν Μονέ και ο Ρόμπερτ Σούμαν, που είχαν ξεκάθαρο όραμα για μια πιο απλή αλλά πιο ισχυρή Ενωση, επικεφαλής της οποίας ήταν μια πραγματική κυβέρνηση 12 υπουργών.

Πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να εξισώνουμε τη φιλελεύθερη δημοκρατία με το status quo που επιβάλλει την αργή λήψη αποφάσεων. Εάν η ΕΕ ξαφνικά μπορούσε να λαμβάνει συλλογικές αποφάσεις με πλειοψηφία, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει δεν θα φαίνονταν πια άλυτα. Η Ευρώπη θα μπορούσε να σταθεί μόνη της και να δώσει λύσεις στις ανησυχίες των πολιτών.

Ο Γκι Φέρχοφστατ, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου, είναι πρόεδρος των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο