Τα πρόσωπα δεν έχουν και τόση σημασία. Δεν έχει σημασία δηλαδή ποια βουλευτής χαρακτήρισε έναν άλλο βουλευτή «γελοίο» για να την αποκαλέσει εκείνος «τσόκαρο». Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Γιατί η Βουλή πλήρωσε κι αυτή το δικό της τίμημα στην κρίση. Στη Βουλή αποτυπώθηκε όσο πουθενά αλλού η κρίση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Εκπροσωπήθηκε η λαϊκή αγανάκτηση από βουλευτές που για να κερδίσουν την ψήφο έπρεπε να υποδυθούν και τους λαϊκούς και τους αγανακτισμένους. Εκπροσωπήθηκε και η απέχθεια απέναντι στην πολιτική από βουλευτές που για να επιβιώσουν έπρεπε να ενσαρκώσουν την απέχθεια.

Η κρίση δημιούργησε ένα πολιτικό κενό. Το κάλυψαν πρόσωπα που μπήκαν στην πολιτική με τη φόρα του «οποιουδήποτε». Η οποιαδήποτε βουλευτής που αποκάλεσε τον συνάδελφό της γελοίο και τον κάλεσε να καθίσει κάτω επειδή «αυτά τα λέει κι ο Βενιζέλος», έχει νομιμοποιηθεί από τα «στα τέσσερα εσείς» του Καμμένου και τους βρυχηθμούς του Πολάκη. Ξέρει σε ποια Βουλή βρίσκεται, ξέρει χάρις σε ποια πολιτική κουλτούρα απέκτησε τη βουλευτική της ιδιότητα. Και φαντάζεται ότι το αγοραίο ύφος είναι κάτι παραπάνω από κομματική υποχρέωση. Είναι μέθοδος επιβίωσης. Η οποιαδήποτε βουλευτής δεν προκαλεί απλώς ένα επεισόδιο. Δημιουργεί ένα μίνι μιντιακό γεγονός με τη συνδρομή του συναδέλφου της που για να αντέξει το «γελοίος» πρέπει να την αποκαλέσει «τσόκαρο».

Η ανανέωση της Βουλής έγινε στα χρόνια της κρίσης με τον βίαιο τρόπο που ανασυντίθεται οτιδήποτε σε τέτοιες συνθήκες. Είναι κάτι που εξηγεί το γεγονός ότι στα διάφορα «τέσσερα εσείς» που έχει εκστομίσει κατά καιρούς ο Καμμένος, δεν γελάνε και χειροκροτούν μόνο οι δικοί του βουλευτές αλλά ολόκληρη η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει τη Βουλή σε Δελφινάριο, τότε η οποιαδήποτε βουλευτής της πλειοψηφίας δεν έχει παρά να εκτελέσει το δικό της νούμερο στο σόου. Ενα οποιοδήποτε νούμερο.