Κανονικά, θα ήταν μια συνεδρίαση σαν όλες τις άλλες. Ο Πρωθυπουργός θα θριαμβολογούσε επειδή δεν θα κοπούν οι συντάξεις που ο ίδιος είχε ψηφίσει να κοπούν – αποφεύγοντας ασφαλώς να επαναλάβει αυτή τη φορά πως η μη περικοπή δεν έχει και κανένα σπουδαίο δημοσιονομικό κόστος αφού οι παλαιοί συνταξιούχοι σε λίγο θα έχουν πεθάνει.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα επαναλαμβάνει κανείς ένα τέτοιο λάθος δύο φορές – ακόμη και εάν αυτός ο κάποιος συνηθίζει να προσεγγίζει με μια κάποια δόση κυνικότητας τα πράγματα. Αν όμως η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής ήταν διαφορετική από τις άλλες, δεν είναι επειδή κάποια στιγμή ανέβηκαν οι τόνοι, ούτε επειδή ο συγκυβερνήτης του Πρωθυπουργού τραυμάτισε για ακόμη μία φορά την πολιτική ευπρέπεια. Είναι επειδή ο Πρωθυπουργός επανέλαβε ένα άλλο λάθος. Είναι επειδή χρησιμοποίησε το βήμα της Βουλής για να επιτεθεί στα μέσα ενημέρωσης που αγαπά να μισεί, μεταξύ των οποίων είναι και αυτή εδώ η εφημερίδα.

Το ύφος της επίθεσης δεν έχει και τόση σημασία. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιτίθενται στα μέσα ενημέρωσης άλλοτε με τον τρόπο του Τραμπ, πότε με εκείνον του Πολάκη και καμιά φορά συνδυάζοντας τους δύο για να ηχήσουν τα fake news όχι με τη μασημένη προφορά του αμερικανού προέδρου αλλά σε μια πιο βαλκανική εκδοχή. Σημασία μπορεί να μην έχει και η ίδια η επίθεση – μιλάμε πάντα για την κυβέρνηση, εξέχον μέλος της οποίας κρατούσε και πάλι αυτήν εδώ την εφημερίδα σαν λάφυρο όταν πίστεψε ότι θα κλείσει.

Ο λόγος όμως μιας επίθεσης θα έχει πάντοτε σημασία. Τι έκανε τον Πρωθυπουργό να χάσει την ψυχραιμία του την ημέρα ενός τέτοιου θριάμβου, όπως είναι η ψήφιση της μη περικοπής των συντάξεων που ο ίδιος είχε ψηφίσει να κοπούν; Απλοποιώντας το ερώτημα, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έχει νεύρα;

Καμία απάντηση. Η πολιτική δίνει εξηγήσεις ακόμη και εκεί που κρύβονται οι αποχρώσεις της ψυχολογίας. Γιατί και πάλι κανονικά, σε μια κανονική δημοκρατία, αντί να κουνά πρωτοσέλιδα εφημερίδων, ο Πρωθυπουργός θα απαντούσε για τον άνθρωπο που τον υποκατέστησε στο πόντιουμ του Μαξίμου με την άνεση του «κολλητού». Θα έλεγε κάτι γι’ αυτή την τουλάχιστον περίεργη σχέση που φαίνεται να έχει ο «κολλητός» με το Μαξίμου, μέρος της δραστηριότητας του οποίου αποκάλυψε και πάλι αυτή εδώ η εφημερίδα.

Το βήμα της Βουλής ήταν από πολλές απόψεις το ιδανικό φόρουμ για να δοθούν οι απαντήσεις. Πρώτον, στη Βουλή οι απαντήσεις θα είχαν θεσμικό βάρος. Κι έπειτα, ο Πρωθυπουργός θα απέφευγε τον κουτσαβακισμό από τον οποίο πάσχουν οι ανακοινώσεις που εκδίδονται από το γραφείο Τύπου τού πρωθυπουργικού μεγάρου. Εδώ δεν χρειάζεται κανένας μάγκικος οίστρος, αλλά η μέγιστη δυνατή σαφήνεια: τι συνδέει τον «κολλητό» με το σύστημα εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Αμηχανία. Συμβαίνει και στην πολιτική η καλύτερη άμυνα να είναι η επίθεση. Οχι πάντα όμως. Η επίθεση του Πρωθυπουργού – ο οποίος κουνά πρωτοσέλιδα εφημερίδων για να μην κάνει ό,τι οφείλουν να κάνουν όλοι οι πρωθυπουργοί, να λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους στους πολίτες – μαρτυρά κάτι παραπάνω από αμηχανία. Μαρτυρά πούρα, βαθιά ενόχληση. Η αντίδραση του Πρωθυπουργού είχε κάτι παραπάνω από την απλή δυσανεξία απέναντι στα μη κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης που χαρακτηρίζει άπαντες τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Τι έχει; Μα το γνωρίζει κανείς από τότε που ο ίδιος και το κόμμα του καβαλούσαν το κύμα του λαϊκισμού για να κατακτήσουν την εξουσία. Και τότε τα μέσα ενημέρωσης που επεσήμαναν ότι η ομολογημένη από τον ίδιο αυταπάτη ήταν (τουλάχιστον) αυταπάτη, «έλεγαν ψέματα στον κόσμο για να τον τρομάξουν». Και τότε ήταν «μνημονιακά», και τότε έγραφαν ό,τι έγραφαν «κατ’ εντολή των αφεντικών τους», και τότε «εξυπηρετούσαν συμφέροντα».

Ο Πρωθυπουργός χρειάστηκε ένα «καθαρό μυαλό», όπως είχε πει ο ίδιος, για να καταλάβει ότι όσα έγραφαν τότε τα μέσα ενημέρωσης δεν ήταν fake news αλλά η αποτύπωση μιας πραγματικότητας, της δικής του πραγματικότητας, που οδηγούσε τη χώρα στην άβυσσο. Θα ανέμενε κανείς να αναλογιστεί με το ίδιο καθαρό μυαλό τα πραγματικά fake news που εκστόμιζε με την κάθε ευκαιρία για να κατακτήσει την εξουσία, με το ίδιο καθαρό μυαλό να δώσει εξηγήσεις για όσα αποκαλύπτονται σχετικά με το περιβάλλον του. Αλλά μάλλον θα ζητούσε πολλά: με τέτοια απώλεια ψυχραιμίας, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά. Μπορεί μόνο να κουνά πρωτοσέλιδα.