Η ιστορία μου με τα όνειρα είναι συνυφασμένη με την πορεία μου στη γλυπτική και έχει μια βαθιά σχέση με τους νοερούς κόσμους που δημιουργώ με τη φαντασία μου.

Ως μια επαναλαμβανόμενη προσευχή, «τα όνειρα γλυκά», η ευχή των δικών μου πριν από τον ύπνο, ηχούν παραμυθένια στις μεμβράνες των τυμπάνων της μνήμης μου και αυτά με ακολουθούν αφήνοντάς με να επαναφέρω στιγμές ανακάλυψης με την αφορμή αυτού του κειμένου.

Η γιαγιά μου ήταν για εμένα ένα ζωντανό Cabinet-Curiosite επειδή ταξίδευε ακατάπαυστα ώς τα πέρατα του κόσμου, μεταφέροντάς μας πολύ παραστατικά όλα όσα συναντούσε, αλλά και προσκομίζοντας πολλά περίεργα αντικείμενα.

Ενστικτωδώς, εστίασα μαγεμένη σε ένα από αυτά, γιατί το συγκεκριμένο κατάφερε να με μεταφέρει σε μια παράδοξη κατάσταση, διδάσκοντάς με πώς να ονειρεύομαι χωρίς τη βοήθεια του ύπνου.

Ηταν ο πίνακας «Το ταξίδι στα Κύθηρα», γνωστό έργο του Βατό. Αυτός, σαν ένα από τα εισηγμένα δώρα που προανέφερα, κυκλοφορούσε στο σπίτι στην εκδοχή της έγχρωμης ανατύπωσης με εξαιρετική απόδοση πάνω σε μεγάλη μεταλλική επιφάνεια.

Ημουν σε νηπιακή ηλικία όταν πρωτοαντίκρισα τη συγκεκριμένη ζωγραφιά, με την οποία συνήψα την ακαριαία μου σχέση με την τέχνη.

Θυμάμαι ξεκάθαρα να συμμετέχω στο θέμα, κινούμενη από μια διάσταση σε μια άλλη, ονειρευόμενοι όλοι μαζί (εγώ, οι ζωγραφισμένοι άνθρωποι και ο καλλιτέχνης) ένα ουτοπικό ταξίδι σε ένα ελληνικό νησί, «Τα Κύθηρα», το νησί του έρωτα.

Ενα δυνατό ρίγος γεμάτο από έκσταση και χαρά με διαπερνούσε όταν βρισκόμουν μπροστά της, μη επιτρέποντας στο βλέμμα μου να απαγκιστρωθεί από αυτήν.

Ονειρευόμουν ειδυλλιακούς παραδείσους, όπου παρόμοιούς τους ούτε στον Κράναχ αργότερα δεν συνάντησα… ονειροπολήσεις χωρίς τέλος, οι οποίες μου χάριζαν το λίγωμα της απόλυτης ευχαρίστησης από το κοίταγμα και μόνο της συγκεκριμένης εικόνας.

Αυτή η αμέριμνη διαβίωση, η αγάπη για πολυτέλεια και οι αισθησιακές απολαύσεις έκαναν για εμένα τον πίνακα ονειρικό που μου ψιθύριζε, είτε σε υπναγωγικές στιγμές, είτε σε στιγμές μεγάλης συγκέντρωσης.

«Η αναχώρηση για τα Κύθηρα» μου δημιούργησε μια ακόρεστη δίψα για την ανάγνωση της εικόνας, η οποία με είχε ήδη θαμπώσει με τις άπειρες καμπύλες της, τα αραβουργήματα και την κομψή ασυμμετρία του ηδονιστικού τοπίου της.

Ετσι, ενστικτωδώς, έμαθα να μορφοποιώ τις δικές μου εικόνες μέσω των ονείρων μου, τα οποία και συνεχίζουν να με ακολουθούν. Οσο τα μάτια μου θα μένουν ανοικτά θα μαγεύομαι πάντα απ’ όλων των τύπων τις λήψεις των παραστάσεων.

Μέσα μου οι πτυχές της αθωότητας θα παραμένουν ανοικτές, ώστε να συλλαμβάνουν και να διαφυλάττουν κάθε δημιουργούμενη έκσταση από τις ψευδαισθησιακές εμπειρίες των ονειρικών μου εικόνων.

Δεν θα ήθελα ποτέ να διαχωρίσω τα όνειρά μου σε όνειρα του ύπνου και σε όνειρα της εγρήγορσης, δεδομένου ότι αυτά είναι τα εργαλεία μου, και νομίζω ότι η τύχη της ζωής μου δεν είναι παρά το όνειρο, το δώρο της φύσης προς τον άνθρωπο.

Εξάλλου, η χώρα μου μας επιτρέπει λόγω του κάλλους της και του πολιτισμού της να έχουμε την πολυτέλεια να γινόμαστε ονειρευτές και ονειρευόμενοι.

Θεωρώ την Ελλάδα ένα ευλογημένο τόπο, η οποία λειτουργεί σαν μια ονειρομηχανή για ολόκληρο τον κόσμο.

INFO: H Aφροδίτη Λίτη είναι γλύπτρια και καθηγήτρια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Αυτή την περίοδο συνεπιμελείται την έκθεση «Γιώργος Λάππας: Εγκιβωτισμός – Mappemonde» στον χώρο τέχνης Citronne – Αθήνα (Πατριάρχου Ιωακείμ 19)