Κάθε υπόθεση ή υποψία σκανδάλου πρέπει να ελέγχεται σε βάθος και η Δικαιοσύνη να καταλήγει γρήγορα για τις συγκεκριμένες ποινικές ευθύνες, αν και εφόσον υπάρχουν. Αυτή είναι η στάση αρχής του ΚΚΕ. Και όχι να σέρνονται τέτοιες υποθέσεις, επί χρόνια, για να αξιοποιούνται σε μια δεδομένη στιγμή για τις ανάγκες της μικροκομματικής πολιτικής αντιπαράθεσης, παλιότερα ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σήμερα ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Για να είναι αυτός ο έλεγχος – όσο γίνεται – πιο ουσιαστικός, χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι όλη η αλήθεια θα βγει στην επιφάνεια, έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, όπως είναι η ονομαστικοποίηση μετοχών μέχρι φυσικού προσώπου, η άρση των πάσης φύσεως απορρήτων, η απαγόρευση λειτουργίας offshore, ο έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων κ.λπ., που όμως απορρίπτονται από τα άλλα κόμματα ως ασυμβίβαστες με τα «ιερά και τα όσια» του συστήματος και της ΕΕ.

Από αυτή τη σκοπιά και στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση θα προτείνουμε την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, τόσο ως προς τη σύντομη αποσβεστική προθεσμία όσο και ως προς την αρμοδιότητα της Βουλής να ασκεί την ποινική δίωξη. Ειδικά το δεύτερο, που διαιωνίζει την ανισότιμη μεταχείριση ανάμεσα σε έναν υπουργό και έναν απλό πολίτη, απουσιάζει από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κάνει σημαία του τη συγκεκριμένη διάταξη.

Από κει και πέρα, όμως, δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε «θεωρίες» ότι δήθεν η οικονομική κρίση, η χρεοκοπία του λαού κ.λπ., οφείλονται μονομερώς στη διαφθορά, και πολύ περισσότερο ότι αυτό το σύστημα μπορεί να γίνει ηθικό, επειδή κάποια πολιτικά πρόσωπα θα πάνε φυλακή. Αυτή η θεωρία προσπαθεί να κρύψει τη μεγάλη εικόνα της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, που είναι σύμφυτη με ένα σύστημα που έχει στο DNA του κυνήγι του κέρδους, κι αυτό το επιδιώκει με κάθε τρόπο. Να αφήσει στο απυρόβλητο, πέρα από αυτούς που «λαδώνονται», αυτούς που «λαδώνουν», που είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Ειδικά στους τομείς των εξοπλισμών ή του φαρμάκου, με τους οποίους σχετίζονται πολλά από τα σκάνδαλα, υπάρχει ένας χορός δισεκατομμυρίων γύρω από πολυεθνικές, αλλά και από ανταγωνισμούς που αφορούν ποιος επιχειρηματικός όμιλος, ποιας χώρας θα έχει τη μερίδα του λέοντος.

Για παράδειγμα: Γιατί τα άλλα κόμματα δεν μιλούν για τις ΝΑΤΟϊκές δαπάνες που φτάνουν το 2% του ΑΕΠ κάθε χρόνο και στο αστρονομικό ποσό των 4 δισ.;

Γιατί δεν μιλούν για την απαξίωση της κρατικής εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, που ξεκίνησε όταν δίνονταν αυτές οι μίζες και συνεχίζεται και σήμερα, για να προωθηθούν τα συμφέροντα των μεγάλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών;

Γιατί δεν μιλούν για την ολοένα μεγαλύτερη μετατροπή του φαρμάκου σε εμπόρευμα; Επειδή σε αυτά, που αποτελούν τη βάση της διαφθοράς, υπάρχει, πλην ΚΚΕ, διακομματική συναίνεση.

Ούτε είναι άσχετο ότι πολλά σκάνδαλα αναδεικνύονται έπειτα από έρευνα κυρίως των αμερικανικών αρχών, σε βάρος εταιρειών γερμανικών συμφερόντων, όταν όλα τα μονοπώλια ακολουθούν παρόμοιες πρακτικές. Μέσα από αυτή τη διαδικασία υπηρετούνται γεωστρατηγικοί και πολιτικοί στόχοι για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Αρα, ναι στον έλεγχο και την τιμωρία, όχι όμως σε λογικές που ενοχοποιούν απλά και μόνο πρόσωπα για να αθωώσουν ένα σύστημα, και πολύ περισσότερο να επινοήσουν ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές τύπου «παλιό – νέο», όταν τόσο τα παλιά όσο και τα νέα κυβερνητικά κόμματα έχουν ταυτιστεί απόλυτα στα μεγάλα και κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα.

Ο Γιώργος Λαμπρούλης είναι βουλευτής του ΚΚΕ και αντιπρόεδρος της Βουλής