Το πέρασμα του Παναθηναϊκού από την Τούμπα δεν ήταν αυτό που περίμεναν οι οπαδοί του και ώς ένα σημείο η απογοήτευση είναι αναμενόμενη. Οι πρώτες επτά αγωνιστικές είχαν δημιουργήσει προσδοκίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θα αντιστοιχούσαν σε μια ομάδα που πρώτα από όλα έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Μια ομάδα που έχει αρκετό ταλέντο, αλλά κυρίως κινείται και αγωνίζεται με το ένστικτο της επιβίωσης. Τρεις μήνες ήταν αρκετοί για να ξεχάσουμε όλοι από πού ξεκίνησε ο φετινός Παναθηναϊκός. Για τον αγώνα (και το κατόρθωμα) του Νταμπίζα να κλείνει παίκτες χωρίς λεφτά και να κάνει… τέχνη τη διαπραγμάτευση με εργαλείο το ποσοστό μεταπώλησης. Και αν οι εξελίξεις στα διοικητικά δημιούργησαν μια ευφορία δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την πραγματικότητα, η αγωνιστική παρουσία της ομάδας ξεπερνούσε κάθε προσδοκία και εκτόξευε παιχνίδι με το παιχνίδι τα πράσινα όνειρα.

Και μετά ήρθε ο ΠΑΟΚ. Αυτό που έγινε στην Τούμπα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά εξορθολογισμός του τοπίου. Οσο και αν το αγωνιστικό ένστικτο και ο – κερδισμένος με το σπαθί τους – εγωισμός των παικτών φώναζαν για το… αδιανόητο μέσα στο καμίνι του Δικεφάλου, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με το μομέντουμ και τη συγκυρία. Ούτε οι δύο επιθετικοί που παρέταξε ο Δώνης – ίσως υπερτιμώντας κάπου στο βάθος τις δυνατότητες της ομάδας του. Μακέντα και Καμπετσής κλήθηκαν να νικήσουν μια άμυνα που δουλεύεται εδώ και δύο χρόνια με συνοχή, αυτοματισμούς, δυνατά και γυμνασμένα κορμιά. Την ίδια στιγμή ο Ζαμπά, ο Μπίσεσβαρ αλλά και ο Πέλκας, κάθε φορά που έπαιρναν την μπάλα είχαν τρία – τέσσερα μέτρα «αέρα» να δουν την κάθετη πάσα στον Πρίγιοβιτς, να κουβαλήσουν την μπάλα ή και να σουτάρουν. Σε κανένα άλλο ματς του Τριφυλλιού δεν βγήκαν τόσο μεγάλα κενά στη μεσαία γραμμή, κάτι που εκδηλώθηκε εμφατικά και στα δύο γκολ. Χώρια που οι μέσοι του ΠΑΟΚ ήταν μια ταχύτητα πάνω στις προσωπικές κούρσες.

Για καλό

Το ματς της Τούμπας θα λειτουργήσει ευεργετικά για τον Παναθηναϊκό. Μια ήττα μπορεί να είναι πιο πολύτιμη από μια νίκη όταν τα συμπεράσματα καταγράφονται και αξιολογούνται με τρόπο που να τα εντάσσει στην καθημερινή βελτίωση μέσω της προπόνησης. Αυτό ακριβώς «έδειξε» ο ώριμος και ισχυρός ΠΑΟΚ στους παίκτες του Παναθηναϊκού, πολλοί εκ των οποίων στη συγκεκριμένη περίοδο ανδρώνονται ποδοσφαιρικά, αλλά και στον Δώνη. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο προπονητής μαθαίνει.

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος να παίξει με επιθετικούς προσανατολισμούς στη Θεσσαλονίκη, όμως το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει να το κάνει. Ακόμα και με τους ίδιους παίκτες που διαθέτει σήμερα. Και νομίζω ότι ο μόνος που μπορεί να τον οδηγήσει εκεί, είναι ο Δώνης.