Η εξουσία κάνει πολλές φορές κυνικούς εκείνους που την ασκούν. Ο κυνισμός της εξουσίας όμως πρέπει να έχει όρια. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένας κυνισμός άνευ ορίων όπως αυτός που επιδεικνύει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και αυτός ο ελαφρώς διαφορετικού είδους που επιδεικνύει το κόμμα του.

Είναι υποκριτικές και προδίδουν κυνισμό οι φωνές που υψώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ κατά του κυβερνητικού εταίρου. Είναι υποκριτικές επειδή γνωρίζουν πολύ καλά όχι μόνο με ποιον συγκυβερνούσαν, αλλά και με ποιον αγκαλιάζονταν τα βράδια των εκλογών και της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή, ποιον χειροκροτούσαν όταν ασχημονούσε από το βήμα, με ποιου τις ανοίκειες επιθέσεις γελούσαν, ποιον κάλυπταν και δικαιολογούσαν ακόμη και όταν εξέδραμε στους ναούς του τζόγου, με ποιον συμφωνούσαν όταν διαχειριζόταν εντελώς αντιθεσμικά το αξίωμά του.

Είναι όμως κυνική και η στάση του Πρωθυπουργού, ο οποίος ακούει αυτές τις φωνές αλλά προτιμά να κωφεύει. Είναι ο κυνισμός της εξουσίας που τον κάνει να αγνοεί όσα του επισημαίνουν έστω και όψιμα τα στελέχη του κόμματός του και να συμπορεύεται με τον συγκυβερνήτη του έως το τέλος – είτε το τέλος αυτό έρθει ανεξέλεγκτα είτε μέσω κάποιας προσυμφωνημένης ρήξης.

Ο κυνισμός δεν είναι άγνωστος στην πολιτική. Θα είναι όμως πάντα καταδικαστέος. Οι πολίτες δεν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους για να παίζουν πρωθυπουργοί και υπουργοί με όσα αποθέματα κυνισμού διαθέτουν τα δικά τους παιχνίδια.