Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας ή κάτι πήγε λάθος από τον Αύγουστο και μετά με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο των αγορών; Η απάντηση είναι ότι ισχύουν και τα δύο. Και η «έξοδος» από το Mνημόνιο που πανηγύρισε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ δεν ήταν έξοδος, αφού τα μεγάλα προβλήματα στην οικονομία και οι πολυετείς δεσμεύσεις προς τους δανειστές παραμένουν. Και δόθηκαν πολλαπλά αρνητικά μηνύματα στις αγορές από το κλίμα παροχολογίας που καλλιεργεί εντόνως πλέον η κυβέρνηση στην αγωνία της να ανοίξει όλα τα χαρτιά της στον δρόμο προς τις κάλπες.
Τους τελευταίους μήνες, αλλά ιδιαίτερα από το τέλος Αυγούστου, η κυβέρνηση με ιδιαίτερη βιασύνη έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει όλη τη βεντάλια των παροχών και των υποσχέσεών της ανοίγoντας τον βηματισμό της στην τελική ευθεία προς τις εκλογές. Εχει τάξει μειώσεις στους φόρους, έχει υποσχεθεί αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, έχει εξαγγείλει την καταβολή των αναδρομικών 1,2 δισ. ευρώ εφάπαξ σε ένστολους, πανεπιστημιακούς, γιατρούς και δικαστικούς, έχει εξαγγείλει προσλήψεις, ενώ προετοιμάζεται για διανομή κοινωνικού μερίσματος ενώ με τη στάση της υποδηλώνει ότι δεν πρόκειται να κόψει τις συντάξεις ακόμη και χωρίς τη συναίνεση των δανειστών. Εχει δημιουργήσει προσδοκίες ότι έρχεται το ξήλωμα των μνημονιακών δεσμεύσεων, δημιουργώντας, βεβαίως, νέες αυταπάτες στο εσωτερικό, αλλά και αντιδράσεις σε ισχυρούς πολιτικούς κύκλους των δανειστών αλλά και των αγορών. Προσδοκίες οι οποίες είτε φοβίζουν επενδυτικά κεφάλαια που εγκαταλείπουν την Ελλάδα, είτε αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των κάθε είδους εγχώριων και ξένων κερδοσκόπων που σορτάρουν στο Χρηματιστήριο.
Αλλά και οι προσδοκίες για την ανάπτυξη της χώρας δεν είναι θετικές. Το «τυπικό» τέλος του τρίτου Μνημονίου βρήκε τη χώρα με αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης και διαλυμένη την παραγωγική βάση της. Και με τις τράπεζες να πληρώνουν ακριβά το τίμημα της «καθαρής εξόδου» την ώρα που σηκώνουν το βάρος των κόκκινων δανείων και αδυνατούν να παίξουν τον ρόλο του αιμοδότης της οικονομίας. Αν μάλιστα υλοποιηθούν οι μεταχρονολογημένες δεσμεύσεις για νέες περικοπές των συντάξεων το 2019 και του αφορολογήτου το 2020 η οικονομία κινδυνεύει να πέσει σε μία νέα επώδυνη ύφεση. Ολα αυτά τιμολογούνται ακριβά από τις αγορές σε ένα περιβάλλον αναταραχής στα διεθνή χρηματιστήρια και στη γειτονική Ιταλία. Και αν προστεθεί το θολό πολιτικό σκηνικό, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.
Η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν κύκλο αρνητικών προσδοκιών. Αν δεν φύγουν τα σύννεφα, αν δεν ξεκαθαρίσει ο ορίζοντας για την οικονομική πολιτική που θα εφαρμοσθεί τα επόμενα χρόνια, και αν δεν ξεκαθαρίσει ο πολιτικός ορίζοντας το κλίμα δεν πρόκειται να αλλάξει. Το χρηματιστήριο δεν πρόκειται να ορθοποδήσει, τα επιτόκια δανεισμού της χώρας δεν πρόκειται να πέσουν, η έξοδος στις αγορές δεν θα έλθει και η ανάπτυξη θα παραμείνει όνειρο.
