Εχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί οι εξαιρετικά πλούσιοι άνθρωποι επιλέγουν να εγκαταστήσουν την έδρα τους σε κάποιες συγκεκριμένες χώρες και όχι σε άλλες; Η πιθανή εξήγηση αυτής της επιλογής δεν περιορίζεται σε αυτό που ονομάζουμε φορολογικοί παράδεισοι, αλλά καθορίζονται από αρκετά απροσδόκητους παράγοντες. Η ετήσια λίστα δισεκατομμυριούχων του περιοδικού «Forbes» παρέχει αρκετά στοιχεία ώστε ο αριθμός των εκατομμυριούχων ανά μονάδα του ΑΕΠ και η αναλογία του πλούτου τους με αυτόν, να μπορεί να υπολογιστεί σε αρκετές χώρες. Οι αριθμοί δε, φανερώνουν μεγάλες διαφορές.

Οι πλούσιοι και ανεπτυγμένοι φορολογικοί παράδεισοι, όπως η Κύπρος, τα Νησιά Γκέρνσεϊ, το Χονγκ Κονγκ, το Μονακό και το Λιχτενστάιν, προσελκύουν πολλούς δισεκατομμυριούχους, ενώ άλλες λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες με μηδενική ή έστω χαμηλή φορολόγηση εισοδήματος, όπως το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, το Ομάν, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έχουν σχετικά λίγους.

Ο Δείκτης Ευτυχίας, όπως παρουσιάζεται στην ομώνυμη παγκόσμια έκθεση, αποτελεί μια ισχυρή και ασφαλή πρόβλεψη για τη συγκέντρωση του πλούτου σε συγκεκριμένες χώρες. Ορισμένοι παράγοντες του δείκτη αυτού, όπως το προσδόκιμο ζωής, προβλέπουν με σιγουριά το πού θα συγκεντρωθεί ο πλούτος. Εντελώς απροσδόκητα όμως, άλλοι παράγοντες, όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα και η κοινωνική πρόνοια δεν φαίνεται να παίζουν κάποιον ρόλο.

Η προσωπική ελευθερία, επίσης, μπορεί να επηρεάζει, όχι όμως στον βαθμό που κανείς θα περίμενε – όσο χαμηλότερα αξιολογείται η προσωπική ελευθερία σε μία χώρα τόσο υψηλότερη είναι η παρουσία δισεκατομμυριούχων.

Ενα ακόμα απροσδόκητο αποτέλεσμα είναι η αρνητική σχέση μεταξύ της παρουσίας δισεκατομμυριούχων και της ανισότητας της διανομής εισοδήματος όπως αυτή μετράται από τον Συντελεστή Gini σε συνδυασμό με έρευνες οικογενειακού προϋπολογισμού. Οι δισεκατομμυριούχοι, καθώς φαίνεται, προτιμούν χώρες με χαμηλότερες εισοδηματικές ανισότητες. Αν και εξορισμού η παρουσία δισεκατομμυριούχων σε μία χώρα αυξάνει την εισοδηματική ανισότητα στην ίδια την κορυφή της εισοδηματικής πυραμίδας, δεν οδηγεί σε γενικότερη εισοδηματική ανισότητα.

Επιπλέον, μακροπρόθεσμες τάσεις σχετικά με την παρουσία δισεκατομμυριούχων φαίνεται πως παρουσιάζουν μικρές διαφοροποιήσεις στην εισοδηματική ανισότητα: αύξηση της ανισότητας πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μείωση μέχρι τη δεκαετία του 1980 και νέα αύξηση από τότε έως σήμερα. Αυτό είναι που δημιουργεί και το ερώτημα για το τι θα φέρει το μέλλον τόσο ως προς τη γεωγραφική παρουσία των εξαιρετικά πλουσίων όσο και ως προς τις τάσεις στα επίπεδα της ανισότητας.